Akwaaba! Welkom op mijn reisblog!

3 november 2012.

Beste vrienden, familie en kennissen, lezers van deze blog,

Vooreerst, bedankt om een kijkje te komen nemen op mijn blog! Via deze weg hoop ik jullie de komende weken mee op sleeptouw te nemen langsheen de warme Afrikaanse sfeer, kinesitherapie aan beroertepatiënten in Ghana, (beklijvende) indrukken, het leven in een Ghanees gastgezin, ongetwijfeld ook veel verwarring en twijfels, enzovoort… 

Nog 13 keer slapen en het is zo ver! Dan vertrek ik voor 2 maanden naar Ghana om daar als kinesitherapeute aan de slag te gaan in een ziekenhuis in Akim Oda (oostelijke regio). Na mijn vorige Afrika-beleving in Rwanda besef ik maar al te goed dat plannen snel kunnen veranderen en flexibiliteit en geduld een ‘must have’ zijn in Afrika. Maar de plannen zijn de volgende: de bedoeling is dat ik er kinesitherapeutische zorgen (onderzoek, revalidatie, advies) zal bieden aan personen met een handicap, voornamelijk beroertepatiënten, die zich slechts beperkte of geen medische zorgen kunnen veroorloven. Ook het bezoeken van patiënten thuis en alle betrokkenen ondersteunen en advies geven zal tot de taken behoren. Daarnaast zal ook de uitwisseling van kennis en vaardigheden met plaatselijke zorgverleners centraal staan. Via overleg, presentaties en medisch educatieve programma’s zal ik trachten mee te werken aan een efficiëntere en kwalitatieve professionele zorgverlening. Aan de hand van technieken, middelen en onderzoeken die in België succesvol gebruikt worden kunnen vaardigheden en adviezen aangeleerd en gegeven worden om zo de kwaliteit van de kinesitherapeutische zorg te verhogen. Dit uiteraard telkens kijkend naar de toepasbaarheid, haalbaarheid en meerwaarde ter plaatse. Na een observatieperiode en gesprekken met andere zorgverleners zal dan tenslotte ook samen gekeken worden wat de grootste noden zijn qua middelen en waaraan 'met het beperkte budget verzameld in België' eventueel voldaan kan worden.

De eerste week verblijf ik in de hoofdstad Accra, waar ik ondergedompeld zal worden in de Ghanese cultuur, taal, gewoontes, muziek en dans en verder informatie verstrekt wordt over het project en andere praktische regelingen.  De vrijdag vertrek ik dan naar mijn gastgezin in Akim Oda. Dit gezin bestaat uit een moeder Elizabeth, 59 jaar, grootmoeder Nana, 86 jaar (!) en zus Akos, 31 jaar. Op mijn aanvraagformulier had ik ingevuld het liefst in een dorp, zonder stromend water en elektriciteit wou verblijven om helemaal ‘back to basics’ te gaan maar nu blijkt dat ik toch water en elektriciteit zal hebben. Momenteel vind ik dit een beetje jammer, maar waarschijnlijk zal ik snel van gedacht veranderen eens ik daar ben. Als ik effectief 2 maanden zonder stromend water en elektriciteit zou moeten leven, zou ik waarschijnlijk ineens minder ‘stoer’ worden.

De voorbije maanden heb ik mij op verschillende manieren voorbereid op mijn vertrek. Ik heb succesvol de zeer leerrijke én ontnuchterende btc-infocyclus omtrent ontwikkelingssamenwerking gevolgd en probeer zoveel mogelijk te lezen over Ghana. Ten voordele van het ziekenhuis heb ik 200 dozen vanille wafeltjes verkocht en ik heb al heel wat medicatie, verzorgingsproducten, kledij en andere kleine nuttige (medische) materialen verzameld, waarvoor een grote dank u wel aan de kopers en vrijgevigen!

Het trachten bemachtigen van mijn visum zorgde ook al meteen voor een eerste kennismaking met de  Ghanese cultuur. Ik trok met de trein naar Brussel en deelde onderweg mijn boterhammetjes met choco uit aan 2 bedelaars. Eén hiervan smeet ze terug in mijn gezicht, misschien een teken dat ik hieraan in Ghana beter zal moeten kunnen weerstaan? Daarna volgde een multiculture busrit richting de ambassade waar ik op de oprit al onmiddellijk verwelkomd werd door een piekfijn uitgedoste Ghanees. Een kennismakingsgesprekje volgde, hij promootte zijn land als ‘warm, amazing, friendly with great people’ en beloofde dat ik ‘the time of my life’ zou hebben. Hij stelde me ook voor me rond te leiden als ik in Ghana ben. Joepie, mijn eerste Ghanese vriend! Al gauw wisselden we gsm-nummers uit. Oeps!  Voor jullie de wenkbrouwen fronsen: ik ga heus niet aan elke vriendelijke vent mijn gsm-nummer geven, mijn fictieve trouwring ligt al klaar. ;-) In de ambassade zelf verliep het regelen van de papperassen ondanks het gezappige tempo vlot. “You can  pick up your visa from Monday or any other day in the week, from 3:30 pm till 4:30 pm.” De week erna op vrijdag, de enigste namiddag in de werkweek voor mijn vertrek dat ik niet moet werken, vertrok ik vol goede moed naar Brussel. Na een 2 uur durende rit via trein en bus, sloeg mijn gemoed echter al snel om toen de Afrikaanse dame (met een grote glimlach trouwens) meldde: “Darling, it’s Friday, on Friday we don’t give visa”. Ge meent da nie! Ik probeer een blijk van medeleven op te wekken door te zeggen dat het de enigste dag was dat ik er nog om kon komen, ik speciaal van West-Vlaanderen kom, het daar toch al ergens moet klaarliggen in het gebouw,.. Allemaal tevergeefs… Ondertussen zaten andere Ghanesen in het gebouw luidkeels te lachen met het tafereeltje. Niet grappig! Daarna probeerde ik probleemoplossend te denken: “Can you sent it to my home adress, I can pay for it”. Miss sunshine: “No my dear, we’re too lazy for that”.  15 minuten waren ondertussen verstreken en ik werd helemaal wanhopig. Ik sta een beetje te treuzelen voor haar bureau maar miss sunshine blijft lachend met haar hoofd schudden. Ik besef dat het geen zin heeft, loop traag naar de deur, kijk nog een paar keer om met wanhopige blik en duw de klink naar beneden. Daarop gebeurt het volgende: een “Your Lucky, I’m in a good mood” weerklinkt. Miss sunshine strekt haar armen uit (ze moet zelfs niet van haar stoel!) en wuift met mijn visum. Muh? De verbazing sloeg binnen enkele 100sten van een seconde snel om naar dankbaarheid! Woehoeee, thank you! De Ghanese mannen applaudisseren en de vrouw zwaait mij uit . Hmm, zouden ze daar allemaal zo met mijn voeten spelen? Ik neem me alvast voor zo weinig mogelijk goedgelovig te zijn.

Voila, mijn eerste officiële blogbericht zit erop en zo zijn jullie nu toch al wat op de hoogte van wat ik daar ga doen. Als je gemakkelijk op de hoogte wilt blijven van mijn belevenissen dan kan je u aanmelden voor mijn mailinglijst. Hierbij krijg je automatisch een e-mail als ik een nieuw reisverhaal of foto upload.

Heel graag tot een volgende!

Hopend op niet teveel schrijffouten en geboeide lezers,
Katrijn