Waarom?

Waarom heel uw spaarboek ruineren en een jaar lang studentenjobs doen om 2 maanden als vrijwilliger in een ziekenhuis in Ghana te gaan werken?
Waarom werkaanbiedingen en betaald werk laten schieten voor onbezoldigd werk?
Waarom sowieso diarree (sorry voor mijn taalgebruik, maar bij de synoniemen leken racekak, spuitpoep, poeperij, slingerschijt en vliegende spetter mij geen betere opties  ;-)) en andere lichamelijke ongemakken gaan krijgen in onhygiënische omstandigheden terwijl je hier gezond en wel in een land met één van de beste gezondheidsstelsels van de wereld verblijft?
Waarom kinesitherapie gaan doen in landen waar zelfs al water, voedsel en elektriciteit moeilijk toegankelijk zijn voor velen?
Velen vragen zich dit af. Om hierop verduidelijking te geven, lijkt onderstaand stukje uit mijn dagboek van toen ik naar Rwanda geweest ben om daar mee te helpen in een weeshuis en de bouw van een materniteit, mij gepast.

Zondag 1 oktober 2011: After Rwanda Blues.

Ik ben ondertussen reeds een dikke maand terug van Rwanda en ik heb nog duidelijk last van de after-Rwanda-blues. Het voelt niet goed, alsof ik een stukje van mezelf heb achtergelaten. Eerlijk gezegd bevalt dit stinkland België mij nog steeds niet. Veel te luxueus, individualistisch en egoïstisch, prestatiegericht, stressvol, grijs,... Oké, op gezondheidsvlak, werk, huisvesting, mobiliteit, enzovoort is België echt een topper en ik heb hier natuurlijk ook vrienden en familie die ik graag zie maar ik mis hier een gemeenschapsgevoel en hoef al die luxe niet, hoewel dat misschien makkelijker gezegd is dan echt gedaan. Velen vertelden mij dat je snel weer went aan het Belgische leventje maar eerlijk gezegd went het bij mij toch niet zo snel. Nog iedere keer als ik een warme douche neem denk ik aan de Rwandezen die kilometers moeten wandelen met een bidon naar een waterpomp, iedere keer ik de frigo opentrek schrik ik van het aanbod dat zomaar voor het grijpen ligt, iedere keer ik alleen in de auto zit voor een kleine verplaatsing denk ik aan de overvolle minibussen en wandelende mensen, iedere keer ik door een grijze straat vol zure mensen wandel denk ik aan de kleurrijke zwarten die hun tanden wit lachen… En, ik hoop dat het niet overgaat en ik blijf beseffen dat ik door simpelweg in dit land geboren te zijn met mijn gat in de boter ben gevallen en daar heel dankbaar voor moet zijn. Ik verbleef maar een kleine maand op het Afrikaanse continent maar het heeft precies mijn hele leven omgegooid. Ook al droomde ik reeds jaren van langdurig vrijwilligerswerk in het Zuiden en wou ik dat na mijn studies doen, het was nog steeds iets ver van mijn bed. Sowieso lag de toekomstplanning al voor een stukje vast: nog een jaartje studeren, misschien vrijwilligerswerk voor langere tijd, daarna werk zoeken en ondertussen hopelijk ook nog op een goed lief botsen en dan misschien een eigen stekje of samenwonen. Nu is alles ondersteboven gehaald en valt die ‘misschien’ voor het vrijwilligerswerk weg en is het prioriteit nummer één geworden. Nu ik ervan geproefd heb wil ik niets liever dan zoiets doen en ik ga het doen, geen andere optie. Ik ga er helemaal voor gaan en aangezien kiezen ook vaak verliezen is, ben ik bereid daar opofferingen voor te doen.

Mijn hoofd blijft dus in Afrika zweven. Er is niets dat goed kan beschrijven hoe ik me nu voel maar het gezegde ‘ik heb daar mijn hart verloren’ komt goed in de buurt. Ik zou direct mijn boeltje hier kunnen achterlaten en naar daar vertrekken.

Ik heb een zeer grote drang om mij nuttig te kunnen maken en iets te betekenen. Je doet het met je volle hart voor de mensen daar en tegelijk verrijk je jezelf en krijg je er ook zoveel van terug. Ik hoop dan ook door mijn studies kinesitherapie dit jaar af te ronden, mij op dat vlak nuttig te kunnen maken in Afrika. In Rwanda heb ik gezien dat er totaal geen voorzieningen zijn voor mensen met een beperking en dat daar vaak nog een groot taboe op rust. Er gebeuren daar heel veel verkeersongevallen en door gebrekkige medische zorgen en aangezien revalidatie vaak onbestaande is, zijn mensen vaak voor de rest van hun leven beperkt in hun functioneren. Revalidatie bij patiënten met een fysieke beperking is dan ook essentieel om deze personen zo goed mogelijk te laten functioneren, leren omgaan met hun beperking en hun rol in de maatschappij te behouden. In landen op het Afrikaanse continent is het van levensbelang om nog functioneel te kunnen zijn aangezien landbouw, visserij en handenarbeid in een groot deel van de tewerkstelling voorziet en zo de bron van inkomsten wegvalt. Hier krijgen mensen die een beperking hebben en bijgevolg arbeidsongeschikt zijn, goede zorgen en een uitkering. Daar is er niets. Als één van de ouders niet meer kan gaan werken komt vaak het hele gezin in de vicieuze cirkel van armoede terecht: er is geen geld voor eten, medische verzorging, deftige huisvesting, het schoolgeld kan niet betaald worden,… Zonder pretentieus te willen klinken, hoop ik met mijn kennis op dat gebied voor deze mensen soms het verschil te kunnen maken tussen slecht functioneren en goed functioneren in het dagelijkse leven, tussen wel of niet kunnen gaan werken en een inkomen vergaren, tussen armoede en geen armoede, tussen studeren en niet studeren.

Ik hoop dat brandende bolletje energie voor Afrika in mij dus binnenkort opnieuw te kunnen aanwenden. If you can dream it, you can do it! Daar ga ik vanuit!

(Bij de foto's in de map 'Sfeerbeelden Rwanda 2011' vindt u alvast nog enkele foto's en bij video's staat een video-compilatie met filmpjes van de maand in Rwanda.)

Ondertussen is het nog 10 dagen voor mijn vertrek. De spanning begint op te lopen en nog heel wat praktische regelingen moeten worden getroffen, maar bovenal sta ik vol energie en engagement te popelen om te vertrekken en mij helemaal te laten onderdompelen in de Ghanese cultuur. Bedankt alvast voor jullie leuke reacties en aanmoedigingen! :-)

Tot een volgende!

Katrijn