Live from Akim Oda

Hallo allemaal!

Hier weer een verslagje van mijn dolle belevenissen in Ghana! Wanneer je dit blogbericht eindelijk in je mailbox vindt, heb ik al heel wat pogingen achter de rug. Opnieuw heb ik alles zeer snel moeten typen en zullen er dus waarschijnlijk opnieuw wel wat schrijffouten en rare zinsconstructies instaan. Ik heb ook het gevoel dat ik heel veel dingen gewoon vergeet te vertellen omdat ik hier constant verwonderd ben over zaken en het dus gewoon teveel is om allemaal op te schrijven, maar ik hoop jullie toch opnieuw te kunnen plezieren (of gerust te stellen ;-)) met dit stukje tekst. Enjoy!

Woensdag 8 november

Woehoe, vandaag is het zover! Dan verlaat ik de veilige haven van de hostel en zijn vrijwilligers en ga ik me alleen moeten redden in een Ghanese gemeenschap. Toch spannend! Alle vrijwilligers en de bagage werden in 2 bussen gedropt om naar ons gastgezin te gaan. Zelf had ik geen enkel idee waar ik zou belandden of hoe ver het rijden was en als ik het vroeg kreeg ik steeds het antwoord dat ze het zelf niet wisten. Ok dan, go with the flow dan maar… Opnieuw was de rit heel boeiend en we keken allemaal onze ogen uit. Aangezien Ghana op economisch, politiek en andere vlakken beter scoort dan andere Afrikaanse landen, had ik verwacht dat Ghana qua armoede toch een stuk beter was, maar als ik de armtierige hutjes en compounds zie, dan moet ik toch zeggen dat heel wat dorpen en families niet mee zijn met de ontwikkelingstrein en vooruitgang. Hier lijkt het contrast tussen de rijken en de armen dus net groter te worden. Hoe wennig alles de vorige dagen was, vandaag kwam tijdens de rit de cultuurshock toch wel weer keihard terug in mijn gezicht. Volledig afgesloten dorpen zonder elektriciteit met lemen hutjes of gamele huisjes van enkele planken. In Accra, viel dit door de mengeling tussen armtierige en deftigere woningen, minder op. Ook de wegen zijn verschrikkelijk, het is hier zeer heuvelachtig en de vele regen op de aardewegen doet er geen goed aan. Boink boink! Dina, onze – naar eigen zeggen – big black African mother vergezelde ons en werd constant bestookt met vragen. Omdat ik de enigste Belg en de enigste Obruni in het dorp ben, beloofde ze me te komen afhalen bij mijn gastfamilie om naar de luchthaven te gaan. Op onze rit werd de Zweedse Isabella na 3 uren rijden eerst afgezet bij haar gastfamilie in een klein en primitief maar supergezellig dorpje. Ze werd verwelkomd met een dikke knuffel en de zenuwen begonnen ook door mijn lijf te gieren. Hoe zou mijn gastfamilie eruit zien, zullen ze vriendelijk zijn, hoe zal mijn kamer zijn,… ? Isabelle en Maarten en Christopher verblijven in het zelfde dorp en de jongens zelfs in hetzelfde gezin. Veel mensen uit het dorp kwamen op onze auto af en de ontvangst was heel warm. Toen we weer vertrokken, vroeg ik Dina in de auto of ik ook in zo’n primitief dorpje zou zitten, want op mijn aanvraagformulier had ik dit uitdrukkelijk gevraagd. Ze zei dat ze mij heel graag in zo’n dorp wilde plaatsen, maar dat ik als ik kinesitherapie wilde doen, een gastgezin in een grotere stad de enigste mogelijkheid was, jammer want ik wou echt back to basics… Daarna was het de beurt aan Katrina en ik. Opnieuw hadden we geen idee hoe lang het rijden was. Na  2,5 uren bereikten we dan eindelijk het dorpje waar Katarina zou verblijven. Opnieuw een heel primitief, klein dorpje met een buitenlevende gemeenschap. Haar familie is superlief en de ontvangst was zeer warm. Dina zei dat Katarina en ik niet ver van elkaar verbleven maar opnieuw bleek de rit toch 45 minuten te duren. We stopten eerst nog eens aan het ziekenhuis waar ik zou gaan werken. Ze leken goed uitgerust en de baas was vriendelijk. Hierna gingen we naar het gastgezin. We reden een straat in vol met krotten van huizen en ik dacht al van ‘yes, back to basic, here we come’, maar toen verscheen plotseling een ommuurd huis waarop Dina zei: ‘This is your home, unfortunately the nicest house of all’. Eigenlijk echt stom en ik zou blij moeten zijn, maar de ontgoocheling was zeer groot. Wanneer we aanklopten kwamen er ook niet direct ouders maar een hele meute kinderen aangelopen. Er deed zelfs niemand open. Nadat Dina belde, deed een vrouw open met juist een kleed en een deken rond haar. Ze zei dat ze juist aan het slapen was. Ik kreeg wel een knuffel en werd dan in een zetel gedumpt voor 2 uren aangezien ze eerst nog het hele huis wilde kuisen, mijn kamer wilde klaarmaken, voedsel wilde bereiden,… Bummer! Dit zal kinderachtig klinken, maar ze zag er ook totaal niet lief en hartelijk uit zoals de meeste Ghanese vrouwen en kijkt nogal boos en bedenkelijk. Hoewel ze op zich wel beleefd en vriendelijk was, voelde ik me niet meteen welkom. Dina gaf mij voor haar vertrek nog een echte Big Momma knuffel en zei dat ik ‘a strong and positive girl’ ben en het naar mijn zin zou hebben hier. Eerlijk gezegd, voelde ik dat op die moment niet zo aan en voelde ik een beetje de grond onder mijn voeten wegzakken, maar ik zal proberen te bewijzen dat het waar is! ;-) Momenteel, In het gezin was er vandaag nog een meisje ‘Afa’ van 16 jaar en een baby ‘Akosia’ van 7 maanden. Aangezien ik ook op een zondag geboren ben en dus ook Akosia heet, zorgde dit wel voor een ijsbreker. De man van mijn gastmoeder ‘Akua Mariam’ was uit gaan werken. Na een tijdje kreeg ik een schaal met stukjes ananas en probeerde ik een gesprek aan te knopen met Afa. Ondertussen had Akua Mariam haar bovenkledij uitgetrokken en gaf ze Akosia borstvoeding. Ze moesten allemaal wel lachen met de woordjes Twi die ik trachtte uit te spreken, maar de communicatie bleef zeer beperkt. Uiteindelijk kreeg ik mijn kamer te zien en kon ik uitpakken. Ik vroeg ook of ik een muskietennet moest gebruiken, in de hoop dat ze me dan ook zouden tonen hoe. Het antwoord was echter enkel ‘yes’ en meer dan een nagel aan het 2,5 meter hoge plafond was er niet. Ik waande mij even Zorro en na zeker 25 keer proberen het touw rond de nagel te gooien, werd ik even moedeloos. Nog een laatste poging en yes, hoogtepunt van de namiddag, het touw ging rond de nagel! Goed gedaan Akosia Katrijn! ;-) Even later vroegen ze me om aan tafel te komen en toen kreeg ik een gigantisch bord met kip en jollofrijst voorgeschoteld. Ik kan veel eten, maar dat was toch iets teveel van het goede. Ik hoop dat ze met de overschot iets nuttigs gedaan hebben. Toen ik vroeg of zij niets wilden eten, zeiden ze dat ze wel apart zullen eten. Ik denk dat het een vorm van beleefdheid voor de gast is, maar gezellig is het alleszins niet. Tijdens de namiddag was er ondertussen ook een hevig onweer losgebarsten en de regen viel met bakken uit de lucht. Na het eten vroeg ze of ik zin had om mee te gaan naar de winkel, natuurlijk, eindelijk een beetje actie! Hoewel het huis op zich heel deftig is, is de omgeving zeer arm. Akua Mariam stelt me voor aan heel wat mensen, die allemaal haar broers of zussen bleken. Ik probeer telkens enkele woordjes Twi te zeggen, wat voor heel wat hilariteit zorgt. Ik voel me precies een aapje in de zoo. Overal waar we komen moet ik gaan zitten, terwijl ze zelf allemaal rechtstaan, en dan zitten ze 15 minuten te praten in het Twi over de obruni (blanke). Wel beetje intimiderend, want ze zitten dus gewoon te roddelen waar ik zelf bij zit en ik kan me niet verweren. ;-) Ik zal het mij maar niet teveel aantrekken… Ik vond het wel leuk om in alle huisjes binnen te gaan en een klein praatje te doen. Iedere keer ze mijn naam vragen, zeg ik Akosia Katrijn, wat telkens voor heel wat gelach zorgt. Mijn gastmoeder neemt me ook constant bij de arm, aangezien het op straat echt pikkedonker is en ik eerder al bijna 2 keer in de open riool gesukkeld was. In een winkel was er een tv waarop iedereen aan het volgen was wat er in Accra aan het gebeuren was. Blijkbaar is een winkelcomplex ingestort en zijn er, gezien de overdosis mensen overal, veel doden en gewonden. We passeren ook langs een kruidendokter, ook familie natuurlijk. Op een bepaald moment krijg ik een gepelde sinaasappel in mijn handen geduwd, waarvan de top afgesneden is. Ik heb er geen idee van hoe ik het moet eten en wanneer ik er dan uiteindelijk in bijt begint iedereen te lachen. Blijkbaar moest ik gewoon aan het topje zuigen, oeps. Verder is het ook vervelend als iedereen u constant in het Twi zaken toeroept waar je niets van verstaat. Hopelijk wordt de relatie met het gastgezin ook beter, want nu word ik constant gediend, terwijl ik ook zelf dingen wil doen. Telkens ik zeg dat ik wel zelf zal afwassen of het water om mij te wassen wil gaan halen zeggen ze nee en ‘sit down’. Dat ze mij maar snel als één van hen behandelen! Ook de verbale communicatie loopt niet zo vlot, mijn Engels is al beperkt en tesamen met haar beperkt Engels en hun rare accent zorgt dit voor moeizaam begrip aan beide kanten. Ik ga alvast een charmeoffensief starten. Terwijl ik dit in mijn dagboek aan het schrijven was, was er een radio keiluid aan het spelen en waren er overal mensen aan het roepen. Morgen zal Susie mij te voet naar het ziekenhuis brengen. Een vriendelijke Engels-sprekende madam, die mij telkens een knuffel geeft, dus ik kijk er wel naar uit om haar morgen terug te zien. We houden ons taai en nemen ons voor om morgen met een big smile en veel assertiviteit op te staan.

Donderdag 8 november

Deze morgen om 6 uur moeten opstaan om dan pas rond 8u30 door Susie opgehaald te worden om naar het ziekenhuis te gaan. Als je geen geduld hebt, hier kweek je het wel! ;-) Ik kreeg ontbijt met ei en brood en boter. Dit verslag ben ik trouwens aan het schrijven met mijn koplamp onder mijn muskietennet, want de elektriciteit werkt na het onweer van deze middag nog steeds niet. Het is hier superwarm, maar iedere dag rond hetzelfde tijdstip barst een gigantisch onweer uit. Onderweg naar het ziekenhuis bracht Susie mij wat do’s en don’ts aan voor als ik levend door het verkeer wil geraken. Always face the traffic! Onderweg was ik precies lady Gaga tussen haar fans. Iedereen roept Obruni, zwaait, roept “etesei” (how are you) en als je dan “eye” (I’m fine) antwoord dan beginnen ze allemaal te lachen. Eens aangekomen in het ziekenhuis moest ik eerst bij de ‘head of the department’, Charles. Hij is de enigste kinesitherapeut maar zit vooral in zijn bureau, de anderen zijn fysio-assistenten en doen wat Charles opgeschreven heeft na een beperkt onderzoek. In het begin riepen ze iedereen tesamen en werd er gestart met een gebed, daarna werd ik voorgesteld aan de patiënten. Deze waren wel vriendelijk maar stelden heel veel vragen. Daarna ging ik  bij de chief die een patient ging onderzoeken en hij vroeg mij om het onderzoek te doen terwijl hij er streng op stond te kijken. Stress, maar al snel merkte ik dat ik er eigenlijk veel meer van af wist. Ik zal er moeten aan wennen dat iedereen constant op mijn vingers zit te kijken, want telkens als ik een behandeling uitvoerde kwamen alle physio-assistants rond mij staan. Iedere keer er iemand binnenkwam zeiden ze ook ‘treat him’, waarop ze allemaal een stoel pakten en keken wat ik allemaal aan het doen was. Ik heb er dan maar lessen van gemaakt en hen zoveel mogelijk proberen uit te leggen. Dit is dan ook wat ik de komende dagen zoveel mogelijk zal doen, hen oefeningen tonen en laten proberen. Ik plan ook een soort ‘flowchart’ te maken van wat je bij welke pathologie kan doen, met prentjes en tekeningen. Qua uitrusting en materiaal zit het hier wel goed, dus ik weet niet nog niet wat ik met het verzamelde geld voor duurzame aanpassingen kan doen hier. Heeeeelp, terwijl ik dit in mijn dagboek aan het schrijven was, kwam er net een heel grote, dikke, vette spin over mijn arm gelopen. Djeezes! Maar gelukkig kwam al snel mijn overlevingsinstinct naar boven en nam ik mijn schoen en smatcht the beast, moehaha! ;-) Ok, we gaan verder. In de kinesitherapieafdeling van het ziekenhuis is er een behandelruimte waar elektrotherapie en mobilisaties gegeven worden en er is een gymnasium waar oefeningen gegeven worden. Hier is wel duidelijk dat de behandelkamer veruit het belangrijkste is. Patienten hechten veel meer belang aan de elektrotherapie dan aan de oefeningen. Dit is dan misschien wel iets dat ik kan proberen te veranderen, maar echt oefeningen doen zit duidelijk niet in de cultuur, dus dat zal moeilijk worden. Ik behandelde een jonge gast die door een auto-ongeval verschillende breuken en een trauma aan een zenuw van het bovenste lidmaat heeft opgelopen. Hij wist helemaal niet wat er allemaal aan de hand was en aan de hand van zijn dossier en de röntgenfoto’s heb ik hem alles zo goed mogelijk proberen uitleggen. Ik deed onder veel belangstelling ook Harmonics en gaf hem wat oefeningen mee voor thuis. Ik behandelde verder ook nog een aantal beroerte-patiënten en iemand met een zogezegde frozen shoulder die er volgens mij geen was. Ook deed ik wat onderzoeken. Iedereen was superblij en tevreden, overal werd ik uitgenodigd bij hen thuis of om mee te gaan naar familie-aangelegenheden. Rond 13u vertelde een verpleegster mij dat er nog 1 patiënt zou komen voor oefeningen. Ik bleef wachten terwijl ze allemaal bij de ‘head of the department’ zaten. 13u30 – 14u – 14u30 – 15u. Ze komen allemaal buiten en zeggen tot morgen. Meeuuuhh? Blijkbaar communicatiefoutje en opnieuw een goede oefening voor mijn geduld. Hoewel ik eerlijk moet toegeven dat ik even in slaap ben gevallen. Als zij dat mogen, mag ik dat ook! Midden in een drukke oefenzaal deden sommige assistenten gewoon een dutje… op een kast… ;-) Op mijn terugweg naar huis kwam er iemand, een jong meisje naar mij toegelopen met een kind en ze zei, aub, neem mijn kind mee naar jouw land, daar is het veel beter! Baf, die was raak… Iedereen was ook opnieuw constant aan het roepen en wilde dat ik bij hen kwam. Als ik dan een paar woordjes Twi probeerde was iedereen happy. Eens thuis vertelde ik mijn gastmoeder een beetje over mijn dag, maar door hun raar Engels accent en mijn slecht gehoor, verliep de communicatie weer niet zo vlot. Ik begrijp ook altijd nog niet zo goed hoe de familie in elkaar zit. Je hebt Akosia, de baby van mijn gastmoeder en vader. De vader werkt van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat en de moeder doet al het werk in huis. Daarnaast verblijft de grootmoeder ook in het huis. Afa, die er de eerste dag was, was er niet vandaag dus dat snap ik nog niet direct. Verder blijkt de hele straat familie van de gastmoeder. Ze zegt tegen iedereen sister, brother en zei zeker 3 keer, this is the father van Akosia. Ik wist niet dat je in Afrika een kind kon krijgen met 3 mannen tegelijk. ;-) Het lijkt dat mijn gastmoeder met een rijkere man getrouwd is en daardoor ook in dit huis woont, maar eigenlijk wel eenzaam is en constant haar familie in de arme compounds opzoekt. Toen ik thuiskwam, vroeg ik of ik mocht gaan wandelen, waarop ze onmiddellijk zei, “we gaan samen”! Joepie! Voor we vertrokken gaf ik nog enkele kinderkleren voor Akosia. Ze vielen in de smaak en een ‘God bless you’ ging over mij. Onmiddellijk kreeg Akosia het hoedje opgezet en kreeg ik haar in mijn armen… voor de rest van de namiddag. We gingen weer bij de kruidendokter, zussen, broers,…. Ik besliste een charmeoffensief op te zetten door mij iets meer te mengen in de gesprekken Twi en veel lichaamstaal en humor te gebruiken. Want 2 uren naar Twi zitten luisteren is nu ook niet zo verrijkend als je er echt niets van kan maken. Blijkbaar hebben Ghanezen ook heel graag dat je foto’s van hen neemt. Dus daar heb ik handig gebruik van gemaakt. Als ik vertel dat ik 23 jaar ben dan wordt er ook altijd keihard mee gelachen. “You look 15!” Allé, merci. Als ik 50 ben, zal ik dit misschien ooit nog als een compliment zien. ;-) Toen we tijdens onze wandeling schuilden voor de regen en Akusia begon te huilen gaf ze haar, midden in de straat, borstvoeding onder een klein afdakje van een winkel. Tijdens het onweer zagen we een kind van 8 jaar oud met een baby van 1 jaar oud op zijn rug door de gietende regen en onweer lopen. Echt gevaarlijk, want toen we net thuis waren, weerklonk er plots een keiharde knal. Ik zat bijna naast de zetel van het verschieten. De bliksem was ergens heel dicht bij ons ingeslagen. Mijn gastmoeder zei onmiddellijk ‘ somebody died’… Blijkbaar is bijna iedere keer als de bliksem insloeg, iemand gestorven. Na het eten (Jollofrijst met ik weet niet wat voor vlees, maar ik vrees voor rat), vroegen ze me of ik zin had om opnieuw naar de compound te gaan. Natuurlijk!!! Opnieuw kennismakingen en Twi-geprobeersel met veel mensen. Ik speelde ook wat met de kinderen (die spreken tenminste mijn taal ;-)) en entertainde iedereen met mijn fototoestel. Ze werden allemaal dolenthousiast en ik kon niet rap genoeg foto’s maken. Obruni, obruni, obruni! Iemand was fufu aan het maken en wanneer ik vroeg of ik haar kon helpen mocht het. Ik ontdekte al snel dat het niet zo gemakkelijk was als het leek en dat het deeg heel taai was. Werd ik daar weer uitgelachen! ;-) Als ik snel achterdochtig zou worden dan zou ik snel zot worden hier denk ik, want constant op straat, bij de familie, in het ziekenhuis, hoor je gebabbel met af en toe ertussen Obruni en wijzen ze naar mij.  Inderdaad heel subtiel zijn ze hier niet. We hadden nog wat babbels met mensen uit de buurt. Een aantal jongens vertelden dat ze mijn neus mooi vonden. Toen ik zei dat ik blij was dat ze tenminste iets mooi vonden van de obruni, begonnen ze keihard te lachen. Blijkbaar zijn ze hier niet tevreden met hun platte neus. (Over hun lippen werd niet gepraat, familie Van de Putte ;-)). Op een bepaald moment komen ze naar mij met een hele schaal vol redelijk grote vissen met kop en al. Do you like fish? Ik zeg ja, maar denk tegelijk natuurlijk ook ‘maar niet op die manier’. Takei t… Ik krijg een vis met kop en al in mijn hand geduwd. Shew it ! Pardon ? Met vel, bot, ogen, tanden en al? Onder het toeziend oog van 12 personen werd de druk te hoog dus, knop omgedraaid, denken aan het charmeoffensief, verstand op nul en knabbelen maar. Ik waande me direct in Expeditie Robinson. Ik begon met de staart, maar hoe dichter ik bij de kop kwam, hoe beenderiger het smaakte. Eat it! Ik was nog een beetje aan het lachen en zei “his eyes and teeth and everything?”. Ofcourse! God, dammit, iedereen bleef maar kijken, inslikken die handel! Flink hé! (Morgen diarree.) Aangezien de elektriciteit nog altijd niet werkt is het hier echt pikkedonker op de straat. Ik had mijn koplamp mee en mijn gastmoeder pakt me helemaal dicht bij haar. Gezellig! ;-) Ze vraagt hoe ik, als ik vertrek, contact ga houden. Waarop ik zei, brieven, email, telefoon,… maar met dat antwoord was ze niet tevreden. “Hoe ga ik kunnen leven zonder jou, ik heb je echt graag, weet je dat?” Wanneer ik zeg dat ik zal proberen nog eens op bezoek te komen, geef ze me een dikke knuffel en zegt ze dat haar familie me heel graag heeft. Yes, charmeoffensief is aan het werken! Ik voel me steeds beter in de familie en hoewel ik niets van Twi begrijp was het deze avond echt gezellig in de kleine huisjes (lees planken met plastiek zeil) van de familie. Ik moet enkel nog goed oefenen op mijn Twi, want ze leren mij overal constant woordjes die ik telkens weer vergeet. Onze avonduitstap werd onderbroken door de thuiskomst vaan haar man. We moesten terug om zijn eten te geven en water te halen zodat hij zich kon wassen. De relatie tussen mijn gastmoeder en vader lijkt heel kil. Het blijft ook raar om telkens alleen te eten maar ik heb me er al bij neergelegd dat zij het echt zo willen.

Vandaag kreeg ik trouwens al 10 huwelijksaanzoeken. Meestal kan je die na een mopje wel weglachen maar toen mijn gastgezinmoeder mij voorstelde aan een jongen als mijn toekomstige echtgenoot, werd ze bloedserieus. “you need to marry him, please”. Halllloooo? Ook een vrouw met een baby op de schoot zei dat ik met de baby moet trouwen. Toen ik zei dat hij wel heel jong was, zei ze dat zijn geslachtsdeel wel groot was. Jakkie!

Vrijdag 9 november

Deze morgen ben ik om 6u45 opgestaan, wasje met water en alleen ontbeten. Toen ik vroeg aan mijn gastmoeder of zij niet moest eten vertelde ze dat ze apart eet. Ik stelde voor om tesamen te eten, maar ze weigerde. Ik denk dat ze het zien als een vorm van beleefdheid voor de ‘gast’, dat die eerst en apart moet eten. De wandelingen van en naar het werk, ongeveer 20 minuten, zijn telkens 1 van de hoogtepunten van de dag. Echt zalig hoe er zich telkens een hele meute kinderen rond mij vormt, iedereen roept obruni en wil even praten of tenminste dat ik terugzwaai. Geen gemakkelijke opdracht in het chaotische verkeer om te zwaaien en ondertussen te zorgen dat ik niet in de open riool loop. ;-) In de winkeltjes langs de straat roepen ze mij ook telkens bij hen en willen ze me woordjes Twi leren. Ik kwam rond 7u45 aan in het ziekenhuis. Ik werd verwacht om 8u in het ziekenhuis en normaal beginnen de anderen hun werk om 7u30, maar er was maar 1 iemand. De rest druppelde later rond 10u binnen. Gelukkig was er een oudere man die mij Twi leerde om mijn tijd te doden.

Vandaag kwamen vooral veel mensen met lage rugklachten langs. Na de elektrotherapie deed ik wat mobilisaties en manipulaties en daarna wou ik hen natuurlijk ook wat oefeningen aanleren. De bekkenkantelingen die ik hen probeerde aan te leren zorgde telkens voor heel wat hilariteit. Misschien dat het iets sensueel had, ik weet het niet, maar grappig was het alleszins. Er kwam ook een man van 42 jaar langs maar al snel bleek dat er mentaal iets niet klopte. Zijn vrouw vertelde dat het 6 jaar geleden gestart is en dat dokters niet weten wat het is, maar het iets is in zijn hersenen. Ze vertelde dat hij aanvallen kreeg waarbij hij begon te schudden. Ik dacht eerst aan epilepsie-aanvallen maar aangezien het nog maar 6 jaar is en het verergert en hij ook motorisch aan zijn linkerzijde beperkt is, denk ik eerder aan een tumor in de hersenen. Hier hebben ze geen hersenscans dus de vrouw moest het stellen met een diagnose als ‘iets mis in de hersenen’. De vrouw zei constant ‘I’m suffering, help me’… Ik heb wat functionele taken zoals rechtstaan, zitten, stappen geoefend en oefeningen gedaan, maar zijn begrip was zeer beperkt. Telkens er iets niet direct ging, sloeg de andere fysio-assistent of zijn vrouw hem. Djeezes, toen moest ik wel een beetje op mijn tanden bijten, maar een ‘give him time, he can’t help it’ ontsnapte wel uit mijn mond. Verder heb ik ook een patiënt bezocht in de ‘male ward’, soort intensieve zorgen. Daar liggen zeker 20 patiënten in 1 ruimte op gamele bedden en er heerst een doordringende geur van urine en uitwerpselen. De patiënt had een paar dagen geleden een stroke gehad met een volledige halfzijdige verlamming en sterk beperkte spraak en begrip tot gevolg. Momenteel plan ik ook om na mijn werk mensen te bezoeken die zich geen kinesitherapie kunnen veroorloven want alle mensen die ik momenteel in het ziekenhuis behandel zijn wel mensen die een verzekering kunnen betalen en de armsten vallen dus uit de boot. Dit terwijl men mij vooraf gezegd had dat we kinesitherapie gingen geven en huisbezoeken gingen doen bij patiënten die het zich niet konden betalen. Mijn gastmoeder is iedereen op de hoogte aan het brengen en het nieuws verspreid zich als een lopend vuurtje. Benieuwd hoeveel er de komende dagen zullen komen opdagen. Hoe zinloos mijn individueel werk in het ziekenhuis soms lijkt, ik weet wel dat ik door de physio-assistants allerlei technieken en principes aan te leren, misschien kan zorgen voor een betere fysiotherapie daar en daar ligt de basis natuurlijk voor de kinesitherapie in de toekomst voor Ghana en niet bij individueel mensen te gaan helpen. Om de kinesitherapie daar duurzaam te verbeteren ben ik bezig een soort flowchart per aandoening te maken, waarop aan de hand van tekeningen verschillende behandelmethoden en oefeningen uitgebeeld staan. Dit lijkt mij eenvoudig en waarschijnlijk het meest efficiënt, want nu lijkt het niet altijd helemaal door te dringen wat ik vertel. Verder broed ik ook op een plan om een soort huursysteem voor rolstoelen, krukken en rollators te installeren in het ziekenhuis. Want, momenteel zie ik veel mensen naar de kinesitherapie komen die zich geen hulpmiddel kunnen veroorloven en zich dus thuis maar moeilijk kunnen behelpen, terwijl een hulpmiddel vaak kan betekenen dat ze weer iets onafhankelijker worden en misschien weer een functie in de maatschappij kunnen uitoefenen. Bloglezers, laat gerust weten wat jullie ervan denken, want aangezien ik niemand wil zeggen dat ik geld meeheb voor hen en ik het vooral duurzaam en welbedacht wil besteden na goed geobserveerd te hebben, zijn alle meningen welkom. Verder had ik ook een gesprek met de physio-assistants en ze vertelden allemaal dat ze naar België wilden komen om te studeren en vroegen of ik hen daarbij kon helpen. Ik zei dat dat moeilijk is maar ‘if you can dream it, you can do it’ dus ik kan hen wel in contact brengen met mijn school.

Op de terugweg van het ziekenhuis had ik opnieuw veel aandacht. Plots kwam van ver een klein kindje met haar armen wijd open naar mij toegelopen. Ik bleef staan en ze gaf me een dikke knuffel en pakte mijn benen vast. Zo vertederend! Ik pakte haar eens goed vast en deed een klein gesprekje. Ik dacht dat ze me ging vragen achter eten of geld, maar ze zei juist ‘medaase’ (bedankt) en liep verder. Toen ik thuiskwam wilde Akua Mariam, mij meenemen naar de markt maar een gigantisch onweer met rukwinden besliste er anders over. Plots vroeg ze mij of ik een laptop meehad, waarop ik eerlijk ‘ja’ zei. Toen vroeg ze of ze hem mocht hebben. Ambetant momentje. Ik vertelde dat ik om een laptop te kopen ook veel moest gaan werken, en floepte er ongecontroleerd uit dat het geld bij ons ook niet aan de bomen groeit. Maar ze leek het te begrijpen en zei dat het ok was. Ik toonde wat filmpjes en foto’s die ik hier genomen had en ook foto’s van bij ons en ze was heel erg geïnteresseerd. Ik vertelde over mijn familie en zij vertelde dat ze ook nog 2 zoontjes had, maar dat ze beiden zijn overleden toen ze nog heel jong waren. Zoals iedereen hier zou ze ook graag naar Europa of de USA komen. We hadden een verrijkende babbel over de verschillende culturen, wat bij ons in Europa beter is dan in Ghana, maar ik probeerde haar ook duidelijk te maken dat men in Afrika een aantal dingen heeft die nog belangrijker zijn dan alle luxe, zoals het in gemeenschap leven, hoe ze met elkaar omgaan, de warme sfeer,… Het is uiteraard niet goed dat mensen in deze omstandigheden moeten leven en zo hard moeten knokken om iedere dag aan eten te geraken, maar tegelijk denk ik dat zij 1 van de belangrijkste dingen in het leven, die wij te vaak uit het oog verliezen, wel goed snappen en dat is het elkaar ongeacht wie je bent of wat je hebt graag zien en er zijn voor elkaar. Die luxe die wij hebben, hebben we volgens mij ook echt niet nodig. Een ander en eigenlijk het grootste verschil tussen beide culturen is ook dat de plaats waar je geboren bent bepaald hoeveel kansen je krijgt om jezelf te kunnen ontwikkelen en te kunnen doen wat je wilt. De grootste beperking van in Afrika geboren te zijn is dat je vastzit in je gemeenschap en je voornaamste levensdoel genoeg geld verdienen wordt om eten te kunnen gaan kopen. Wij, of toch de meesten onder ons, worden overstelpt met kansen om onze eigen mogelijkheden en talenten ten volle te ontplooien. Wanneer we samen naar het nieuws aan het luisteren waren van de 10 mensen die nog steeds onder het puin zitten en ik zei dat zoiets nog maar eens bevestigd hoe dankbaar we voor alles moeten zijn en hoe we moeten trachten te genieten van iedere dag, knikte mijn gastmoeder bevestigend. “That’s life, it’s hard, you can be gone today, it can be tomorrow… We need to enjoy every moment. We’re all human beings and we should take care of each other and love each other.” Ik kon het niet beter zeggen. ;-) Toen zei ze ook dat ze me heel graag heeft en dat ik mij vergeleken met de andere vrijwilligers veel beter integreerde en de mensen in de buurt mij vriendelijk vinden en heel graag hebben. Dit deed deugd, want als de verbale communicatie zo beperkt is, weet je vaak niet goed wat anderen van je denken. Ook hebben ze hier soms rare uitdrukkingen op hun gezicht alsof je een heel vies ding bent, maar ik ga ervan uit dat ik dat niet persoonlijk moet nemen want het komt niet overeen met wat ze zeggen. 's Avonds zijn we weer op bezoek geweest bij heel wat familie en hebben we samen liedjes gezongen met de muziek op mijn laptop. Dat was echt een supersfeervol en magisch moment. Mijn gastgezinmoeder zegt ook constant ‘snap them’ als we op stap zijn, waarmee ze bedoelt dat ik een foto moet nemen. Ook al willen ze niet op de foto ik MOET er een foto van maken. Ik vind het best vervelend, want ze zijn toch geen dieren in de zoo… Maar blijkbaar is ze ervan overtuigd dat iedereen dat leuk vindt.

Zaterdag 10 november

Hupla, het is zover, ‘diarrhoea’ and sickness has arrived! Pijnlijke buikkrampen hielden mij de hele nacht wakker en als ik naar het toilet wilde gaan dan ontdekte ik dat er geen water was om door te spoelen. Crap! Gelukkig komt mijn gastgezinmoeder bij elke kick die ik geef kijken en ging ze water halen. Erna bleef ze (half naakt by the way) natuurlijk aan de deur staan, die in het BESTE geval op een kier blijft staan. Constant vroeg ze ook “are you ok?”, “sorry, sorry”. Je begrijpt dat dit niet de ideale conditie is om een heus bombardement los te laten. Gênant gênant! Algemeen heb ik hier trouwens heel weinig privacy. Mijn kamer heeft overal ramen met doorzichtige gordijen en ook het washok en toilet hebben grote ramen waardoor je vanbuitenaf gemakkelijk kunt binnenkijken en deuren die niet toe kunnen.

De nacht doorgekomen en ’s morgens was ik even babysit op Akosia, zo een zalige baby, mijn zusje! ;-) Ik kreeg ook plots 2 armbandjes van mijn gastgezinmoeder. Happy happy, die zal ik koesteren. In ruil gaf ik nog wat volwassenkleren die ik meehad. Toen vroeg ze me of ik mijn kleren wou brengen om te kunnen wassen. De grootmoeder toonde mij hoe ik het moest doen in een bassin met water en een stuk zeep. Iedere keer ik dacht dat het ok was en bij de gewassen kledij legde, nam ze het uit mijn handen en begon ze het opnieuw te wassen, oeps! Daarna trokken we naar de markt. De krampen waren er nog steeds en ik voelde me misselijk. We wandelden naar het centrum van de stad langs de krakkemikkige huisjes. Echt gewooon ronduit schandalig hoe ze hier leven en wonen. Mijn gastmoeder duwde (ja, echt duwde) me doorheen de smalle doorgangen van de markt. Wat een chaos. Obruni, obruni, mijn gastgezinmoeder die constant ‘snap them’ roept, mensen die mij een hand komen schudden,… Ik krijg baby’s, eten en van  alles en nog wat dat ik eigenlijk niet wil in mijn armen. Het was ook heel warm en de combinatie met mijn krampen en de doordringende geuren van gebraden ratten, slakken, vissen,… en al de chaos werden me bijna te veel. Gewoon blijven lachen, foto’s trekken en vooral op mijn benen blijven staan en niet flauwvallen was de boodschap. We gingen naar kleermaaksters, bezochten heel wat familie op de markt, kochten eten,… En ik maar voorlopen en constant geduwd worden en bevelen krijgen met Akosia in mijn armen. Plots duwt mijn gastmoeder mij totaal onverwacht in een taxi en trekt ze me er even onverwacht weer uit. We beginnen te wandelen door een buurt die duidelijk nog armer is en waar vooral veel moslims wonen. We horen gezangen en gebeden in een moskee en een hele groep schoolkinderen met hoofddoek komt roepend naar mij toegelopen. Onderweg zie ik ook net hoe een levende geit bloederig de keel overgesneden wordt en in het vuur gesmeten wordt. Jakkie. Ik had geen idee naar waar we aan het wandelen waren maar toen we plots aan een rivier kwamen bleek dat mijn gastgezinmoeder mij de Birim River wilde tonen waar krokodillen enzo in zitten. Een bootje vervoert constant mensen, dieren, landbouwproducten, hout, enzovoort… naar de overkant van de rivier. Opnieuw duwt ze mij vooruit en zegt dat ik eens heen en terug mee mag gaan met de boot. Ik stap dan maar in en dan ontstaat er geroep en getier tussen mijn gastgezinmoeder en de kapitein. Zo heb ik daar 10 minuten zielig staan wezen tot ze me uiteindelijk terugriep. Vreemd momentje. Op de terugweg passeerden we langs een diamanthandelaar (in Ghana zijn diamantmijnen) die op een heel geheimzinnige manier de diamanten wilde laten zien. “You can buy some for your mother” zeiden ze, maar als ik vroeg of ze ze in juwelen verwerken, bleek van niet. Sorry ma, maar het zal geen ruwe diamant voor u worden… ;-)

In de namiddag kwamen wat kinderen langs in het huis… Ik speelde er wat mee en het was dolle pret. Kevin & Bernice, een neefje en nichtje, waren niet meer van mij weg te krijgen. Kinderen spreken tenminste mijn taal… ;-) Je merkt wel dat ze hier kinderen wel hard behandelen, ze worden keihard geslaan als ze iets kleins verkeerd doen of een pruillip trekken. Als ze in slaap vallen in de zetel worden ze er door een hardhandige hand uitgezet en moeten ze op de grond slapen.

's Avonds hebben we in de pikkedonker nog een poging gedaan om naar een internetcafé te gaan om eindelijk een nieuw berichtje op mijn blog te kunnen posten maar jammer genoeg liet het internet ons in de steek toen we toekwamen. Maandag een nieuwe poging.

Zondag 11 november

Opnieuw een heel ambetante nacht gehad door de misselijkheid. Gelukkig waren er de vele gezangen, geroep en getier en getoeter van een stoet voor de verkiezingen rond 4u ‘s ochtends om mij te entertainen.  ’s Ochtends doen we onze beste kledij aan want er staat een kerkviering gepland. Na 5 keer naar het toilet gelopen te zijn in 1 uur, vertrokken we te voet naar de kerk. Wandelingetje van 45 minuten, hand in hand met Bernice en Kevin. Toen we aankwamen aan een vervallen schooltje, begon men enkele schoolbanken te verschuiven en er kwam een drumstel, djembee en pupiter bij. Voila, de kerk is klaar. Deze gelovigen zijn lid van de ‘Living God Temple’ en willen hun eigen kerkdiensten in de omgeving starten. Dit was er aan te merken want toen we begonnen te zingen, waren we met… vier, drummer en djembee-speler inclusief. Men zong, danste, bad (?), weende,… Opnieuw met dezelfde doorleefdheid als in de andere kerkviering die ik vorige zondag had meegemaakt. Na 40 minuten kwam de ‘priester’ of ‘preacher’ toe. Na eerst opnieuw wat gezang en gedans, was het 1,5 uur bijbelles, waarbij alles voor mij vertaald werd door een jonge gelovige. Eén voor één druppelden wat mensen binnen, maar meer dan 10 waren het er niet. Na de bijbelles over beloften en verplichtingen, naar de hemel gaan, volgde weer wat gezang, gedans en gebeden. Op het einde vroeg men mij om mij voor te stellen. “Maache (goedendag), Etesei (hoe gaat het?)” “Me din de Akosia Katrijn” (mijn naam is Akosia Katrijn). Algemeen gelach… Aangezien dit zowat alles is wat ik in Twi kan, heb ik de rest in het Engels verteld. Ik moest vervolgens blijven staan en toen werd er zeker 10 minuten aan een stuk voor mij gebeden terwijl de ‘preacher’ zijn armen boven mijn hoofd hield. Na 3,5 uren zat de dienst erop en na een wandeling van opnieuw 45 minuten arriveerden we, doorweekt van het zweet want de zon was verschroeiend, weer thuis.

In de namiddag speelde ik wat met de kinderen en ging ik mee met mijn gastgezinmoeder naar het beautysalon waar ze haar haar liet invlechten. Tijdens de 2,5 uren in een beautysalon was ik wat geërgerd omdat iedereen constant Twi aan het praten was en er constant Obruni gezegd werd en naar mij gekeken werd zonder verduidelijking te geven. Het is niet altijd gemakkelijk als je nooit eens een gewoon los gesprek kunt hebben. Gelukkig was er de universele taal van muziek om mijn gemoed weer de hoogte in te duwen. Toen we thuiskwamen, deed mijn gastgezinmoeder muziek van Céline Dion spelen en hebben we samen zitten zingen. Echt opnieuw supergezellig! Ze vroeg ook of ik op de naamceremonie van Akosia, binnen 2 weken, wou zingen in de kerk. Wat een eer, natuurlijk wil ik dat doen! Nu nog een geschikt liedje vinden. J  

In de vooravond heb ik mijn picknicken (nic nac) met suiker uit België uitgedeeld. Ik wou de buurt en familie trakteren maar al gauw nam mijn gastgezinmoeder ze uit mijn handen en begon ze handen vol uit te delen. Hierdoor heb ik dus niet iedereen er kunnen geven maar ik heb nog een zak achter de hand gehouden, dus die zal voor de anderen zijn. Ik heb trouwens zelf geen kans gehad om er eentje te eten. ’s Avonds zaten wat jongeren in huis om wiskunde te studeren maar niet veel later werd mijn laptop oefenmateriaal voor ICT-lessen. Ze krijgen 1 keer per week ICT-les, waarbij ze met een hele klas op 1 aftandse computer zitten te kijken en ze het dus nooit echt zelf kunnen proberen. Ze vroegen mij ook opnieuw of ze de laptop mochten houden of of ik er eentje van België kon opsturen. Ik heb natuurlijk wel wat geld verzameld en wil zelf wel wat sponseren, maar als ik een kleine laptop of zoiets zou kopen dan zou het toch zeker voor de hele gemeenschap moeten zijn en duurzaam en zelfonderhoudend. Ik denk wel dat een computer in deze moderne tijden een must is om mee te zijn met de ontwikkelingstrein. Ik zou er ook een woordenboek Twi-Engels en andere educatieve dingen op kunnen zetten. Een plan zou misschien kunnen zijn om er een spaarpot bij te geven en een soort huursysteem te installeren waarbij ze voor ieder uur of half uur op de pc 20 pessewa’s geven (minder dan 10 eurocent en voor hen allemaal zeker haalbaar) en dat ze dan uiteindelijk met het verzamelde geld eventuele herstellingen of later een nieuwe kunnen kopen. Ik denk er nog eens goed over na… Toen ze vroegen of ik mij iets kon tonen van België, toonde ik het filmpje waar ik I will always love you van Whitney Houston zong. Meteen mocht ik het live voor heel de bende zingen. Ik weet niet aan wat het lag, maar iedereen begaf zich plots in hogere sferen. De armen gingen omhoog, er stuikten er op hun knieën, begonnen te huilen,… Wat was me dat! Iedereen moest daarna al gauw weer weg omdat het de dag erna school was. Eentje bleef nog wat zitten en toen vroeg ze superlief of ik haar zangles wou geven. Ze wou onmiddellijk het liedje van Whitney Houston leren. Stukje voor stukje leerde ik het aan en naar het einde toe begon het echt goed te lukken. Mijn gastgezinmoeder was haar telkens aan het moeien en toonde haar vol overtuiging hoe het moest, maar ze zat er wel telkens gigantisch naast met haar diepe lage doorleefde stem. Door de dag heen, zingt ze ook constant. Ik probeer het te appreciëren maar dat is niet altijd even gemakkelijk. Ik beloofde haar er de komende dagen op verder te werken en haar nog andere liedjes te leren. Blijkbaar heeft ze de hele nacht, tot ergernis van de anderen in de compound, het liedje zitten oefenen. Mijn gastgezinmoeder vertelde dat ik iemand heel gelukkig gemaakt had. “And you didn’t only made her happy today, you make everbody happy, we all like you.” Yes! En hupla, terwijl ik deze laatste zin aan het schrijven was passeert mijn gastgezinmoeder in vol ornaat. Hopelijk is dit geen volgende stap na al het blote borsten gedoe, want aan dat Eva-kostuum zal ik toch niet zo snel gewend geraken. ;-)

Om te eindigen nog enkele ‘wist je dat’jes’:

Wist je dat…

… er geen vuilnisbakken zijn en Ghana en men alles verbrandt in kleine vuurtjes langs de weg.

… Ghanezen het toiletpapier in een open kartonnen box naast het toilet smijten.

… Ghanezen ongelofelijk veel lawaai maken. Tot een gat in de nacht en van ’s morgens 5 uur hoor je luid radio’s spelen, gebabbel, getoeter,... Geen wonder dat je ze overdag overal ziet slapen.

… men water en ijscrème uit zakjes drinkt.

… Ghanezen overal en in alle posities kunnen slapen.

… de bezoekuren in het ziekenhuis enkel van 5u30 tot 6u30 ’s morgens en van 4u30 tot 5u30 ’s avonds zijn.

… hier iedere dag rond 15u een gigantisch onweer met sterke wind, gekraak en zotte bliksemschichten losbarst.

… ik al 10 dagen geen snoepje of koekje gegeten heb of iets anders dan water gedronken heb.

… ik blijkbaar al 3 kg afgevallen ben.

… mijn gastmoeder constant (half)naakt door het huis loopt.

… Ghanezen bij een handdruk uw vinger vastnemen en ertegen knipperen.

… ik al 6 dagen geen blanke gezien heb, maar het hier prima naar mijn zin heb. ;-)

Bedankt voor het lezen en graag tot een volgende. Het is echt superleuk en werkt zeer motiverend om van hieruit jullie reacties te lezen, dus laat jullie maar gaan. ;-) Bedankt alvast!

Gegroet!

Akosia (Aangezien iedereen me hier Akosia noemt. Ik begin zo stilaan mijn echte naam te vergeten.)