It's time for Africa!

Beste bloglezers!

Hier mijn eerste bericht vanuit het mooie, hete en chaotische Ghana. Het is een lijvig verslag geworden, maar ik hoop dat het jullie boeit om tot het einde te lezen. Dit is al mijn 3^de poging om een bericht te posten, maar het elektriciteitsnet besliste er telkens anders over. Momenteel ben ik met mijn ene hand op een stopcontact aan het duwen en met het andere aan het typen en ik heb niet zoveel tijd dus vergeef me schrijffouten en rare zinsconstructies. Duimen dat het deze keer lukt, let’s go!

Jieehhooeeww, er is er hier eentje heel gelukkig! Ik ben in Afrika! Veilig aangekomen op de plaats waar ik de eerste dagen zal verblijven en ondergedompeld zal worden in de Ghanese cultuur en gewoontes. De warmte, de geur, de kleine huisjes met weinig comfort, de glimlachende mensen met de onmogelijkste constructies op hun hoofd, obruni (blanke)-geroep, de bananenbomen, de gezellige drukte en chaos, de kleine winkeltjes langs de weg, de wuivende en roepende kinderen, het door elkaar geschud worden op de hobbelige aardewegen…, het voelt echt goed om terug op het Afrikaanse continent te zijn!  Maar laat ik eerst bij het begin beginnen. Ik heb alles per dag gezet omdat de teksten gebaseerd zijn op wat ik in mijn dagboek geschreven heb.

Zaterdag 3 november: It’s time for Africa

De dagen voor mijn vertrek zijn ongelofelijk hectisch geweest: volledige dagen gaan werken, nog allerlei zaken gaan kopen, gaan voetballen, afscheid nemen, presentaties maken en andere voorbereidingen treffen, materiaal verzamelen, geldzaken regelen, computers en printers die niet willen meewerken, inpakken tot de vroege uurtjes en 3 dagen voor mijn vertrek nog zekerheid krijgen over een vast fulltime contract vanaf januari op mijn ene werkplaats (joepie!), maar hierbij dus ook op mijn andere werkplaats op mijn laatste dag voor mijn vertrek onverwacht afscheid moeten nemen en mijn ontslag moeten indienen (minder joepie tot zeer vervelend). Waaaaaaaahhh, waar staat mijn hoofd? ;-)

Na maanden er vol spanning naartoe geleefd te hebben, was het zaterdag dan eindelijk zover en mocht ik vertrekken naar Ghana. Na uitvoerig gefouilleerd te worden - ik bleef maar tuuten – met een half uur vertraging vertrokken richting Lissabon en vervolgens met een uur vertraging naar Accra.  Daar zat ik dan, alleen op het vliegtuig richting Accra. En of ik er zin in had! Tijdens het uren wachten en in het vliegtuig zitten heb ik mijn hoofd en de nodige rust teruggevonden. Eens op het vliegtuig geraakte ik helemaal in de relaxte, chille Afrikaanse modus en stroomde ik weer vol energie om er daar goed in te vliegen. Er was geen vleugje stress te bespeuren, enkel ongeduldig verlangen naar al dat nieuwe. Ik stond te popelen om die letterlijke en figuurlijke Afrikaanse warmte in te duiken. Onderweg maakte ik ook kennis met een Limburgse familie en enkele bevriende Ghanezen die daar naar een trouwfeest gaan en 2 weken blijven. De dochter blijft 3 maanden om er als vrijwilligerswerk over geloof en God te gaan praten. Naast mij op het vliegtuig zat een Ghanees die in Zwitserland werkt en gisteren snel eventjes beslist heeft om voor een maand naar Ghana te komen. We hadden een toffe babbel over Ghana, Accra, de politiek, vrijwilligerswerk, U2, de zin van het leven, God…  Hij bood me ook onmiddellijk al een slaapplaats aan, voor mocht er mij niemand komen oppikken op de luchthaven. Toen ik vertelde dat ik vrijwilligerswerk ging doen in Akim Oda werd hij plots dolenthousiast. Bleek dat zijn vader – die trouwens 35 kinderen heeft! – van deze stad lange tijd burgemeester is geweest. Aangezien hij op 14 november in Akim Oda moet zijn voor een begrafenis beloofde hij mij te komen opzoeken in het ziekenhuis daar. Voila, hupla, mijn eerste Ghanese date is al een feit  en ik ben nog niet eens geland. ;-) Voor jullie allemaal opnieuw beginnen zeggen “zie, die gaat nog met een zwarten naar huis komen”, deze man is gelukkig getrouwd, heeft 5 dochters en een zoon en vindt me te jong (eigen woorden :-p). Chance! ;-) Het werd een boeiende vlucht, niet alleen door het gesprek maar ook door de vele plaats die deze man innam tijdens zijn dutje en de onverwachte elleboogstoten die ik moest trachten te ontwijken. Het zou me ook wel niet verbazen als deze man de malariapil Lariam inneemt, want met momenten leek hij toch serieuze hallucinaties te hebben. ;-) Buiten levensechte nachtmerries lijkt Lariam bij mij trouwens geen rare nevenwerkingen te hebben, of zouden die vliegende olifanten op onze binnenkoer toch niet echt zijn? ;-) Gelukkig had deze man, in tegenstelling tot het cliché, geen onaangenaam geurtje. Oké, genoeg geroddeld nu, ander onderwerp, de aankomst!

Met een groot uur vertraging landden we rond 22u30 veilig in Accra. Ik nam afscheid van mijn reisgenoot en stapte van het vliegtuig, it’s time for Africa, jiehaa! De plakkerige warmte (28 °C ’s nachts, maar daarover zal ik uit respect voor de thuisblijvers niet klagen) overviel me meteen en de typische geur geeft me meteen een gevoel van thuiskomen en welkom zijn. Eerst vingerafdrukken en een foto laten nemen bij de strenge douane en daarna nog snel wat geld gewisseld (je weet maar nooit). Na lang wachten kon ik dan uiteindelijk mijn oversized bagage boordevol medicatie, kinder- en volwassenkleren, medische materialen, tape, verbanden en compressen, speelgoed, nic nac’en , chocotoffs, glazen engeltjes, voetbalschoenen, brillen, enzovoort van de band pikken en mij rond 23u30 richting de uitgang begeven, waar er mij hopelijk iemand zou komen oppikken, spannend! Eens in de aankomsthal staan er tientallen Ghanezen te drummen met plakkaten. Wat een welkomscomité! Gelukkig vind ik snel de man met mijn naam op zijn bordje. “I think that’s for me!” Een Duits meisje was eerder op de avond al gearriveerd en samen gingen we langsheen allerlei opdringerige mannen richting het busje dat ons naar de overnachtingsplaats zou brengen. Met de wind in de haren en een grote ‘smile’ op mijn gezicht cruisten we, met een in België al lang afgeschreven busje, door het chaotische verkeer, langsheen de vele zwarten die nog op straat waren, de lichtjes die de heuvels aanduidden, de ‘nachtwinkels’ verlicht door een klein kaarsje,... Jieeehhoeeew, ik kon niet stoppen met glimlachen, hier heb ik zolang naar uitgekeken!  Al snel gingen we ‘off road’ en werden we goed door elkaar geschud om uiteindelijk aan de overnachtingsplaats te arriveren. Samen met Rahel, het 18 jarige Duitse meisje, deel ik een kamer met 4 stapelbedden, een ventilator, 2 emmers water en een putje in de grond. Dik inorde! Zondagavond zullen we de andere vrijwilligers die de introductieweek zullen volgen, in onze kamer mogen verwelkomen.  Rahel is een beetje overdonderd door de vele indrukken en na wat over de eerste indrukken gepraat te hebben kruipen we met onze koplamp onder ons muskietennet. Aangezien ik al een keer in groep naar Rwanda geweest ben, ben ik niet meer verwonderd over alle taferelen rondom mij en kan ik alles momenteel beter plaatsen. Ook al is West- en Centraal Afrika duidelijk verschillend, ik wist al wat voor gekke toestanden ik mocht verwachten en hoe zaken praktisch lopen. Daarom  ben ik hier momenteel echt goed op mijn gemak. Go with the flow, in het moment leven, relax,... Dit betekent natuurlijk niet dat ik niet boordevol ideeën en energie zit, maar je moet hier gewoon een tandje lager gaan leven en veel geduld hebben of je wordt zot. Ik heb het in het 'nu leven' hier alvast helemaal onder de knie, in België is er daarentegen nog wat werk aan, maar de ‘mindfullnessers’ onder de lezers mogen al trots zijn op mij. ;-)

Zondag 4 november: Praise the lord, Halleluja!

Op zondagochtend waren we om 7 uur alweer vroeg uit de veren. Het was een korte en onrustige nacht, mede wegens het gevecht met mijn muskietennet dat telkens weer naar beneden viel omdat ik –eerlijk is eerlijk- iets te lui was geweest om het helemaal volgens de regels op te hangen. Ook de ronkende ventilator en de luide dromen van mijn kamergenoot deden er geen goed aan. Maar de ochtendstond heeft goud in de mond en ik zit dolenthousiast en vol energie te popelen om Ghana in het daglicht te zien. Good morning Africa! Omdat de introductieweek normaal pas de maandag start, werden we zondag een beetje aan ons lot overgelaten. We kregen een ontbijt en middageten (lekker brood en soort spaghetti), maar verder was er niets geregeld en als je zelf niets ging vragen, dan kreeg je ook geen informatie. Gelukkig had ik al wat geld gewisseld zodat we een sim-kaart konden gaan kopen. Deze ochtend hebben we dan ook een verkenningswandelingetje gemaakt in de wijk waar we verblijven. Iedereen heette ons welkom, was zeer vriendelijk en wilde een praatje met ons doen, plezant! Na onze uitstap gingen we met tuutende oren terug naar onze verblijfplaats. Nee, niet door de gesprekjes met de bevolking of een wilde Afrikaanse party (hoewel het er wel iets van mee had), wel omdat Kate ons na een kort gesprekje vlakbij de kerk heeft meegenomen naar de misviering. Jawadedadda, wat was me dat! Het geloof ziet hier duidelijk heel diep ingeworteld. Er is een koor, een pianist en drummer, constant wordt er luidkeels (vals) gezongen, gebeden, gedanst en er worden vol overtuiging preken gegeven.  Mensen storten zich op hun knieën, ledematen vliegen in het rond, tranen stromen,... Wat een beleving! Ondanks de hitte, kippenvel! Ik probeer een filmpje te uploaden, maar het geeft niet helemaal goed weer, hoe het echt was. Kate vertaalde de hele dienst wat er verteld werd. Ze vroeg me of ik echt in God geloof en een overtuigd Katholiek ben. Ik zei ‘ja’ omdat ik haar niet wilde ontgoochelen en probeerde me te gedragen als een volleerd Christen, maar op vragen als ‘do you know psalm number 23, do you know that story, do you have your bible with you,… val ik toch een beetje door de mand. Ze zegt me ook dat ik, zoals de meesten in de kerk, alles moet opschrijven wat de prekers zeggen. Na 2 uren heb ik ondertussen al door wanneer ik ‘Halleluja’ en ‘Amen’ moet roepen en ook de gezangen kan ik meeneuriën. Meer naar het einde toe wordt het steeds meer een echt feest en gaan een aantal vrouwen al dansend op de valse gezangen door de kerk. Kate zegt dat ze het leuk zouden vinden als ik ook zou meegaan. Ik twijfel een beetje, want alleen als blanke op godsgezangen met uw kont gaan zwieren leek me iets teveel de aandacht op mij te trekken (zeker als jullie weten hoe soepel ik kan dansen, hum hum…). Maar onder het motto van ‘ze kennen mij hier toch niet’ heb ik mij toch gewaagd.  Een soort polonaise ging door de kerk en overal waar ik dansend voorbij kwam kreeg ik schouderklopjes, gaven mensen me een hand,… Echt superleuk! We mochten ook naar de communie gaan. Naast de hostie krijg je hier ook een dreupelglaasje wijn. Niet echt hygiënisch maar na 2,5 uren kan dat wel eens smaken en je krijgt natuurlijk ook niet elke dag de kans om van ‘Jesus zijn bloed’ te drinken. ;-) Toen de mis bijna gedaan was en de zoveelste spreker zijn betoog kwam houden, zei Kate plots dat we allebei moesten rechtstaan. Ik begreep er niets van en toen we het deden riep de spreker ons naar voren. Blijkbaar wordt iedere viering gekeken wie er voor de eerste keer komt en moet die zichzelf voorstellen. Voor een bomvolle kerk, hebben we dus verteld van waar we komen en wat we hier komen doen. Bij mijn praatje, waren veel mensen goedkeurend aan het knikken. Ik dacht dat de mensen hier nogal afkeurend zouden staan tegenover vrijwilligers, maar ze leken oprecht geïnteresseerd en leken het te appreciëren. Hier kijken mensen algemeen ook minder argwanend naar blanken in vergelijking met Rwandezen. Terwijl je Rwandezen eerst moet overtuigen van uw goede bedoelingen en daden voor ze u in hun hart sluiten, lijkt het hier alsof je al meteen hun vriend bent en voel je je direct welkom. Na onze voorstelling volgden nog wat gezangen en gebeden omdat ons verblijf hier goed zou verlopen en God ons zou bijstaan. God is hier dus alomtegenwoordig en dat vertaalt zich ook in de talrijke spreuken op winkeltjes, huizen, trotro’s,…

Rahel wou na het eten vooral slapen en rusten en aangezien ik mij na een uurtje schrijven toch wat verveelde, ben ik zelf op expeditie getrokken rond onze verblijfplaats. ;-) (Mama, nu niet flippen, de gastvrouw zei dat dat geen probleem was, als ik maar mijn verstand gebruikte. ;-)) Al gauw kwamen kinderen vragen voor eten of geld en nog voor ik de eerste straat uit was, hadden al 4 mannen mijn gsm-nummer gevraagd. Hier bleek wel dat als je het zelf een beetje grappig en speels opneemt en weigert ze er zelf ook geen probleem van maken als je het niet wilt geven. Ze kunnen maar proberen hé. Verder zag ik vrouwen die fufu aan het maken waren of de was aan het doen waren in een bassin, kleine armtierige huisjes, overal kleine brandjes waarmee ze de afvalberg iets kleiner wilden maken, loslopende kippen en honden, kleine winkeltjes langs de weg met slechts enkele spulletjes in, bananenplantage, kinderen die verstoppertje aan het spelen waren, een schooltje, jongens die hun voetbalvaardigheden aan het trainen waren om hopelijk ooit bij de black stars (Ghana’s nationale voetbalteam) te kunnen spelen, kinderen die zich aan het wassen waren, vrouwen die bassins met liters water op hun hoofd dragen, overal groepjes mensen die gezellig samen zitten in een stukje schaduw… Mensen leven hier buiten en het gemeenschapsgevoel, dat wij in België vaak teveel missen, is hier nog zeer duidelijk aanwezig. Net zoals in Rwanda wandelde ik rond en dacht ik constant: wow, zie dat en dat, hoe mooi, daar wil ik een foto van,… Maar als je er dieper over nadenkt is wat je ziet, hoewel het voor deze mensen zelf wel vaak voldoende is, niet ok. Ik verlang al tot ik aan de slag kan gaan in het ziekenhuis en mij nuttig kan maken. Zo hoop ik dat ik tegenover deze mensen kan bewijzen dat ik geen rotverwende Europese ramptoerist ben, maar vooral mijn steentje wil bijdragen waar mogelijk. Toen ik terug kwam van mijn wandeling, had ik nog teveel energie op overschot en heb ik dan maar nog een beetje met de kindjes van de wijk gespeeld en vervolgens een leuke en leerrijke babbel gehad met Ama, iemand van de organisatie. Verder heb ik het zondag vooral rustig aan gedaan, gewend aan de warmte en uitgerust van de voorbije hectische dagen, zodat ik vanaf morgen ‘en plein’ forme ben. Ik kijk ernaar uit om de andere vrijwilligers te ontmoeten!

Maandag 5 november: Ghana? Ghana!

Deze nacht werden we rond 23 uur bruusk uit onze slaap gewekt omdat de andere vrijwilligers gearriveerd waren. 14 stuks uit voornamelijk Zweden en ook enkelen uit Duitsland, Finland en Nederland. Annette, een 18-jarig Duits meisje, vergezelde ons. Het stapelbed waarin ik lag was heel wankel en een aantal uren ervoor ook al ingezakt, dus we besloten dat we de matrassen dan maar best op de grond puzzelden als ik deze nacht wou overleven. Deze ochtend keek ik reikhalzend uit naar de ontmoeting met de andere vrijwilligers, maar dat viel een beetje tegen omdat de meesten Zweeds tegen elkaar aan het praten waren en ik daar nu eenmaal niet zo goed in ben. ;-) Maar hier en daar had ik toch een leuke babbel. Deze ochtend kregen we les over hygiëne, gezondheid, cultuur, onderhandelen, de taal, veiligheid, do’s en don’t’s in Ghana, heel interessant. We gingen ook geld wisselen in de bank en daarna trokken we naar het zee voor een drumles en danssessie. Zoals meestal, vond ik de rit ernaar toe opnieuw het meest intrigerend en verrijkend. We reden zeer snel over de heuvelachtige aardeweg vol met putten en bulten, langsheen een massa mensen en dieren, kleine huisjes en winkeltjes overal (ik begrijp niet hoe die mensen kunnen leven van een winkeltje met slechts enkele spulletjes in the middle of nowhere). De meeste vrijwilligers waren heel moe, waardoor het enthousiasme van de groep niet zo hoog lag, maar het was wel tof om een aantal djembee-ritmes en danspasjes te leren. Vooral dat laatste zal ik kunnen gebruiken. ;-) Na deze sessie mochten we even gaan relaxen aan het strand. Een mooi wit strand en een woeste zee met veel golven. Aangezien het hier overdag echt snikheet is, deed het zwemmen (in de propere zee) ongelofelijk veel deugd. Ondertussen is er ons ook nog een meisje uit Nederland komen vergezellen. Zij was ook zondagavond toegekomen, maar is door een andere, verkeerde persoon meegenomen naar een dorpje 4 uren verderop (toevallig ook hetzelfde dorpje waar ze haar project heeft, dus ze dacht dat het de juiste persoon was die haar kwam halen). Ter plaatse bleek echter dat deze man slechte bedoelingen had en geld uit haar wou slaan. Hij vertelde haar dat ze 200 euro moest betalen voor de auto die hij gehuurd had om haar naar het dorp te brengen en hij haar niet zou laten gaan als ze het niet betaalde. Gelukkig kon het meisje de plaatselijke organisatie ‘Experience it’ bereiken en na heel wat onderhandelen is ze, mits jammer genoeg redelijk wat ‘losgeld’, vrijgelaten uit de handen van haar ontvoerder. Echt een zot verhaal, waarbij we nog maar eens erop gewezen worden dat we uit onze doppen moeten kijken. ’s Avonds stond er opnieuw een dansavond aan het strand gepland maar omdat iedereen zo moe was is deze uitgesteld tot morgen. Het eten in deze hostel is lekker, voornamelijk rijst met een pikante rode (tomaten)saus en bonen,… Tijdens het eten werd ik plots weggeroepen om bij Dina te gaan. Dina is de grote chef hier en ik moest naar haar woning naast de hostel gaan. “Please, sit down darling”. Ja amaai, wat gaat dit hier zijn, dacht ik. Toen vertelde ze dat ik als enigste vrijwilliger alleen in Akim Oda zat en dus ook alleen zou zijn op mijn project en in het gastgezin. Ze vroeg hierbij of dit een probleem was. Natuurlijk niet! Ik vind het juist supertof! Dompel mij maar helemaal onder in de cultuur, lucky me! :-) In België werd mij verteld dat de introductieweek tot vrijdag duurde maar nu bleek ook dat ik woensdag  al naar mijn gastgezin en donderdag al voor het eerst naar het ziekenhuis ga. Flexibiliteit is een must, maar ik ben er wel blij mee, want momenteel is mijn energiepijl iets te hoog tegenover het gezappige tempo van de ‘activiteiten’ en de vermoeidheid van de andere vrijwilligers. Ik kijk er echt naar uit mij nuttig te maken en veel te doen en te beleven en dus te vertrekken naar de plaats waar ik de komende 8 weken zal leven. De woonplaats en het ziekenhuis zouden op wandelafstand van elkaar liggen.

Dinsdag 6 november: Accra

Omdat er mij niet veel tijd meer rest ga ik heel snel typen wat eerst in mij opkomt over gisteren. Later zal ik het ‘verfijnen’. ;-) Vandaag gingen we Accra bezoeken. Zo passeerden we langs slavenforten, Endependence Square, het voetbalstadion van de Ghanese nationale ploeg, de kleurrijke Art Market waar we overdonderd werden door mooie kleren, schilderijen, beelden, sieraden en opdringerige verkopers. Daarna gingen we naar de Makola market. Amaai, wat was me dat, chaos! Indringende geuren, overal verkopers die je aanraken en een praatje willen doen, ratten aan de gril, viskoppen, slangen (zonder frigo of ijs!),… Ook het verkeer hier is ongelofelijk chaotisch en hectisch, men rijdt met meerdere naast elkaar op plaatsen waar dit niet de bedoeling is, je moet u overal tussenwringen om ergens te komen of je blijft constant op dezelfde plaats staan, dieren en verkopers van vanalles en nog wat lopen midden de straat tussen de auto’s. Op onze weg zagen we ook gigantische sloppenwijk rond een spoorweg en een vuilnisbelt waarop mensen aan het zoeken waren naar bruikbare spullen. Armoede troef! Algemeen leven mensen hier ook rond of in hun kleine winkeltje dat bestaat uit een aantal houten planken of leven ze in de ruwbouw van een onafgewerkt huis. Iedereen heeft hier ook een winkeltje, is het niet in een gebouwtje of kiosk langs de weg, het is gestapeld op hun hoofd. ;-) ’s Middags gingen we eten in een typisch Ghanees restaurant, kip met jollof rijst, in het midden van het bruisende stadsleven. Geduld heb je hier wel nodig want het duurde 2 uren voor we ons eten kregen, maar het was wel superlekker en pikant, zoals alles hier. Op de terugweg werden we nog getrakteerd op een ijsje uit een zakje en een soort typisch bladerdeegkoekje met ‘ik weet niet wat’ vanbinnen. Terug aan de hostel ben ik met andere vrijwilligers en een grote meute achtervolgende Ghanese kinderen een wandeling gaan maken. ’s Avonds zijn we naar een dans- en djembee-groep gaan kijken. Echt fantastisch, wat een gevoel voor ritme! Het lijkt ook alsof heel hun lichaam niet goed aan elkaar hangt want ledematen vliegen in het rond en men wringt zich in de vreemste houdingen. Superleuk om te zien en ook om te doen, want 1 voor 1 werden we uitgepikt om met de groep mee te gaan dansen. Oow Jesus, gelukkig is er daar geen beeldmateriaal van. ;-) Op het einde dansten we allemaal tesamen op de opzwepende ritmes van de djembee. Heel toffe avond en ook de terugweg was heel boeiend. Mensen zitten gezellig langs de straat met een kaars of kleine vuurtjes, dansen, zingen, zijn naar de radio aan het luisteren,…

Woensdag 7 november: Tijd om mijn gastgezin te ontmoeten!

Straks vertrekken we elk naar ons gastgezin en ik kijk er ongelofelijk hard naar uit om hen te ontmoeten en aan de slag te gaan. Daarnet heb ik ook voor het eerst gebruik kunnen maken van mijn kinesitherapie-kennis. Een andere vrijwilligster uit de hostel kende een jongen met polio en ze wou graag dat ik eens naar zijn been keek. Hij had een heel oude en versleten orthese die met allerlei touwen en plakband aan elkaar hing. Het zag er echt heel oncomfortabel uit. Uiteraard kan ik geen nieuwe orthese maken, maar ik heb geprobeerd het een beetje op te lappen met een verband rond zijn enkel en enkele compressen zodat het iets aangenamer dragen is.

Omdat mijn tijd momenteel beperkt is ga ik het hierbij moeten houden, maar ik hoop de komende dagen nog meer te kunnen vertellen en foto’s te kunnen posten.

Graag tot dan!

Vele groetjes!

Akosua Katrin

(Dit is mijn Ghanese naam en betekent geboren op een zondag. Aangezien ik dit momenteel allemaal mag meemaken en beleven, voel ik me momenteel ook echt een zondagskindje.)