Aandacht aandacht!

 Dag allemaal,

Hulp gevraagd! Dit verslagje is er slechts eentje tot en met vorige week donderdag. Ik heb mijn weekend richting het ‘Hand in hand’ project in Nkoranza nog niet kunnen uitschrijven, maar wou toch al een berichtje op mijn blog posten omdat ik jullie mening en interessante inzichten nodig heb omtrent de investering van het geld. Aangezien ik hier alleen zit, maar niet alleen wil beslissen over de bestemming van het, door jullie hulp, ingezamelde geld, dus dit vroegtijdig bericht. Het zou dus heel leuk zijn mochten jullie al jullie opmerkingen, bedenkingen,meningen, ideeën, enzovoort in een reactie op mijn blog willen posten, zodat ik in de korte tijd die mij hier nog rest, een weldoordachte beslissing kan nemen en er mij de laatste 2 weken nog helemaal kan achterzetten. Jullie moeten zich dus niet inhouden, laat jullie maar gaan! ;-)

Maandag 10 december

Goodmorning Africa, een nieuwe dag en ik heb er zin in! Vrolijk en blij staan we op en maken we ons klaar om te gaan werken. Aan de ontbijttafel confronteert Akua me meteen met de realiteit: maar 3 weken meer! De gedachte aan het naderend afscheid doet mijn eetlust serieus afnemen. Ik wil helemaal nog niet naar huis! Wanneer ze ook nog eens begint te zeggen dat iedereen me gaat missen en ze allemaal gaan huilen als ik wegga, wordt ik helemaal verdrietig. Maar, laten we vooral trachten van de laatste weken te genieten!

Samen met mijn overbuurmeisje wandel ik naar het werk. Voor haar blijkbaar een hilarische gebeurtenis, want zo maakte ze eens mee hoe je als obruni iedereen, maar ook echt iedereen, goedendag moet zeggen, constant moet zwaaien, praatjes maken, handen schudden en ‘high fives’ uitdelen. Ze kwam bijna niet meer bij van het lachen, grappig! Op het werk werd het een relatief rustige dag en verliep alles zoals gewoonlijk: na de 3 leermogelijkheden die weinig enthousiast onthaald werden, behandelde ik veel patiënten en de rest zat maar wat te lummelen. Charles was er niet, maar daar merkte ik niet veel van. Hij belde wel even om te vragen hoe het ging. Vandaag behandelde ik een baby met een verlamde arm. Die vond in tegenstelling tot de meeste patiënten, blijkbaar heel plezant om kinesitherapie te krijgen en zat constant te lachen. Ook was er opnieuw een kindje met hersenverlamming (cerebral palsy) waarbij ik zo origineel, creatief en speels mogelijk oefeningen probeerde te geven. Ik weet niet zoveel af van het behandelen van kinderen, maar ik denk dat ik het toch niet slecht gedaan heb.

Wanneer ik naar huis ging, kreeg ik van Erik ‘sweet potatoes’ en vis mee. Aangezien mijn darmen nog steeds overhoop liggen, beslis ik wijselijk er maar een klein beetje van te proeven en de rest aan een paar kinderen in de straat te geven die er nogal ondervoed uitzien. Al de hele ochtend had ik buikkrampen en ben ik meer dan één keer naar het toilet moeten crossen. In tegenstelling tot wanneer ik zeg dat ik moe en uitgeput ben, hadden ze deze keer wel een beetje medelijden. Het ging er zelf wat over, want tegen IEDERE patiënt zeiden ze dat ik met buikloop zat.

Bij mijn thuiskomst ligt Akua geveld op de grond. Blijkbaar heeft Akosua de hele namiddag zitten huilen en dus niet geslapen en Akua zegt dat ze ook ziek is en klaagt van hoofdpijn, waarop ik haar een dafalgan heb gegeven. De hele namiddag hebben we dan ook in de zetel gehangen en weinig spectaculairs gedaan. Ik speelde wat muziek en samen hebben we wat gezongen, gedanst en plezier gemaakt. Echt plezant! Gelukkig hadden we geen toeschouwers of die hadden zich een ongeluk gelachen.

Na het eten (banku met stew van tomaten, hot pepper en vis) deden we nog een wandelingetje door de buurt en nemen we Kevin en Godfred, beiden 2 jaar, mee naar huis om hen eens deftig te wassen en een groot onderhoud te doen (nagels knippen, allerlei producten op hun huid,…). Heel schattig! Ik zie ook opnieuw het leuke buurmeisje, waarmee ik afspreek om morgenochtend weer samen naar school/het werk te wandelen.

Ook ’s avonds zetten we de muzikale dag verder en legde Akua een dvd van Westlife op. Nu niet meteen mijn favoriete groep, maar toen ze een liedje over ‘goodbye’ oplegde kreeg ik toch een serieuze krop in mijn keel. Ik kreeg tranen in de ogen van ‘contentement’ om dit alles en tegelijk ook het pijnlijk naderende afscheid. Ik zeg haar dat ik dat ik vanaf nu twee families en twee plaatsen heb die mijn thuis zijn en dus altijd het ene zal missen als ik bij het andere ben, waarop ze me een dikke knuffel geeft en zegt dat ze ook zeer verdrietig zal zijn wanneer ik weg ben.

Wanneer ik voor het slapengaan nog eens mijn gsm bekijk, merk ik een gemiste oproep en bericht van Benjamin. Ik citeer: “Hi, my lovely Akosia. I was happy to call you but you didn’t answer the phone. Your lovely boy Benjamin”. Lap! Akua had het in de gaten en vroeg wat er was. Wanneer ik het berichtje toonde, werd ze plots heel kwaad, nam mijn gsm uit mijn handen en rende ermee de straat over naar het huis van de dokter, de vader van Benjamin. Ze riep nog net “We’re all sisters and brothers! He can’t do that!” Oeps! Wanneer ze terugkomt zegt ze dat zijn vader hem onder zijn voeten zal geven en dat hij morgen zijn verontschuldigingen zal moeten komen aanbieden aan mij. Persoonlijk til ik er nu ook niet zo zwaar aan. Veel mannen zeggen hier constant “I love you” en “I want to marry you” tegen mij, dus ik hechte er eigenlijk ook niet veel belang aan. Ik hoop hem morgen gewoon duidelijk te kunnen maken dat we vrienden zijn en niets meer (en dat hij niet moet denken dat ik hij door zo’n berichtjes te sturen en te bellen cadeautjes en alles wat hij wil kan krijgen, maar dat laatste ga ik iets subtieler verwoorden).

Dinsdag 11 december

Na de zalige ochtendwandeling, waar het overbuurmeisje mij weer bij vergezelde, kwam ik goed geluimd aan op het werk. Op het werk is het een drukke dag, maar gelukkig kwamen de patiënten goed verspreid zodat ik iedereen deftig kon behandelen. Wel constant van 8 tot 15 uur bezig geweest. Vandaag gaf ik ook een hamer en een houten plank met staafjes om in te kloppen (meegebracht uit België), waarmee CVA - patiënten hun fijne motoriek, coördinatie en kracht op een functionele manier kunnen oefenen. Eigenlijk is het kinderspeelgoed maar de patiënten zijn dolenthousiast en de hele dag door zitten mensen erop te kloppen. Zalig! Lad doet de hele dag weer niets. Ik heb mezelf voorgenomen elke dag 3 pogingen te ondernemen om haar iets te leren, maar als ze die leergelegenheden niet wil aannemen, dan geef ik het op voor de rest van de dag en behandel ik gewoon de patiënten terwijl zij op de behandeltafel ernaast een dutje aan het doen is. ‘Zucht!’ Maar we laten het vooral niet aan ons hart komen en blijven vrolijk! Vandaag was ze trouwens in mijn dagboek aan het kijken, net op de pagina waar ik nogal over haar gebrek aan inzet en luiheid het klagen was. Gelukkig is mijn handschrift voor buitenstaanders vaak onleesbaar én is het in het Nederlands, want wanneer ze een zin wil voorlezen, pikt ze er net die zin uit die over haar gaat: ‘Veel hulp van Lad moest ik alvast niet verwachten, want ze was moe en heeft de hele dag niets gedaan.’ Gelukkig had ik haar naam helemaal verkeerd en echt onduidelijk geschreven en begreep ze er niets van. Ik zeg dat er staat dat ik moe was en de hele dag veel mensen behandeld heb. ;-) Toch nog één voordeel van het taalverschil. ;-)

In de namiddag maken we een wandeling richting de dokter, maar dat bleek  al gauw opgezet spel. Ik werd binnengeroepen in zijn kabinet en moest naar Benjamin, die mij niet in de ogen wilde kijken, gaan zitten, terwijl zijn vader en Akua aan de overkant van de bureau zaten. Hoewel ik niet weet hoe dat voelt, was het precies of ik bij de directeur geroepen werd voor iets ernstigs dat ik misdaan had. Om de éénn of andere reden vond ik de situatie heel grappig en had ik het heel moeilijk om mij te bedwingen om niet te lachen. De dokter vroeg mijn gsm en zocht naar het sms’je van Benjamin en las het luidop voor. Al snel begon de dokter in het Twi (heel handig!) een hele preek af te steken tegen Benjamin. Uit de lichaamstaal kon ik afleiden dat hij duidelijk heel kwaad was. Benjamin probeerde zich te verdedigen maar werd duidelijk in het nauw gedreven door de dokter en Akua. Achteraf hoorde ik dat hij aan het beweren was dat ik het berichtje zelf getypt had. Phah, wat zou ik daar mee kunnen winnen? Ik zat er verder maar wat voor spek en bonen bij. Er werd mij enkel gevraagd wat Benjamin gezegd had aan de telefoon toen hij me het voorbije weekend gebeld had. Wanneer ik zeg dat hij niets verkeerd zei en gewoon vroeg waar ik was en hoe het was, zei Akua boos dat ik haar gezegd had dat hij gezegd had dat hij van me hield. Ja, maar dat was in de kerk een paar weken geleden! Daarna heb ik nog 20 minuten in een discussie gezeten waarvan ik enkel het onderwerp (geld, massage, Belgium, obruni, Akosia Katrijn) kon onderscheppen, maar niet de inhoud. Toen het gesprek eindelijk afgerond was, vroeg ik of ik ook nog iets mocht zeggen en zei ik tegen Benjamin dat ik niet kwaad op hem ben, ook niet om het berichtje, maar ik wel duidelijk wil maken dat we enkel vrienden zijn, “sisters and brothers” zoals Akua zei en geen ‘lovers’ of iets in die aard en dat ik hoop dat we gewoon als vrienden kunnen blijven overeen komen en leuke dingen doen. Achteraf vertelde Akua me dat Benjamin ook berichtjes had zitten sturen naar een andere vrijwilliger vroeger en dat hij geld gestolen had. Terwijl alle andere kinderen goede punten behaald hadden met de examens de voorbije week, had Benjamin slechts 20%. Allemaal omdat hij volgens zijn vader teveel met de vrouwen en snode plannetjes  bezig was.

Na het avondeten (spaghetti en pikante tomatensaus), zijn we naar de markt geweest waar we aan een lopende bank, een vriend van het gezin, geld gewisseld hebben met 7 cedi verlies en ballen gekocht hebben: een lederen voetbal en een zachte kleinere plastiek bal voor de kinderen in de gemeenschap en een plastiek bal voor het ziekenhuis. Daarna passeerden we nog snel even het internetcafé, waar ik 7 minuten had op het trage internet om mijn vorig verslag te posten.

Na de observatieronde en de conclusie dat ze op de fysiotherapie-afdeling qua materiaal heel goed voorzien zijn en dus niet het materiaal maar vooral de mentaliteit een opfrisbeurt kan gebruiken, moet dringend gezocht worden naar een ander goed doel voor het geld. Het weeshuis in Senya Beraku, kan een opknapbeurt gebruiken en er zijn daar ook plannen voor nieuwe elektriciteit en toiletten, maar aangezien die plannen nog niet concreet zijn en de eigenares van het weeshuis toch  niet 100% te vertrouwen blijkt, neem ik daar eerst nog een afwachtende houding voor aan. Ik wil het geld goed en duurzaam besteden en wil er dus ook geen  overhaaste beslissingen over maken. Jullie hebben geen koekjes gekocht of geld gegeven om het zomaar verloren te laten gaan in een slecht opgezet of slecht opgevolgd project (zoals jammer genoeg nog te vaak gebeurd).  Om een project te laten slagen heb je vooral de juiste mensen ter plaatse nodig die je kan vertrouwen, die de buurt goed kennen en er wat aanzien hebben, die de echte noden kennen en de juiste oplossingen ervoor weten. Na het avondeten roep ik dan ook  de dokter en mijn gastgezinvader (iemand die ook veel aanzien en respect heeft in de gemeenschap) tesamen om even van gedachten te wisselen. Ik zeg dat er in België veel mensen mijn blog aan het volgen zijn  en dat als ik een goed project zou kunnen vinden om de gemeenschap vooruit te kunnen helpen, er misschien wel mensen financiële steun zouden willen geven. Ik zeg dus niet dat ik al wat geld achter de hand heb, omdat ik wil dat ze er goed over nadenken en beseffen dat ik het goed moet kunnen verantwoorden en het goed in elkaar moet zitten voor er een ‘ja’ komt en de mensen willen sponsoren. (Een kerk voor hen bouwen, zoals mijn gastgezinmoeder voorstelde, behoort dus niet tot de mogelijkheden.) Ik maak verder ook duidelijk dat er niet alleen inspanningen van mij en input van België voor nodig is, maar dat hun input en medewerking van cruciaal belang is en zal bepalen of het project zal slagen of niet en er dus eventueel meer zaken uit kunnen voortvloeien die meerdere mensen ten goede komen. Ik geef hen de financiële input en eventuele kennis en vaardigheden vanuit België, maar dan moet het zelf zijn weg kunnen verder zetten, zonder afhankelijk te zijn van financiële hulp. Onmiddellijk worden ze heel enthousiast, maar zeggen ze dat ze er eerst eens goed over na willen denken. Dat vond ik al heel goed, want ik wil niet onbezonnen en louter op enthousiasme en ‘good will’ in iets vliegen, maar het vooral goed doordacht opbouwen. Ik stel 2 vereisten voorop: het moet veel mensen ten goede komen + het moet duurzaam en zelfbedruipend zijn (en ik moet regelmatig gedetailleerd op de hoogte gehouden worden en zal via verschillende bronnen nagaan wat er juist gebeurt). Ik ben misschien pas 23 jaar en zij het dubbele, maar met mijn voeten gaan ze niet spelen! ;-)

Momenteel zie ik als noden enkel de gammele waterput die een opknapbeurt kan gebruiken, een oplossing voor het afvalprobleem en het gebrek aan mogelijkheden om jezelf te ontplooien en op te werken. Wanneer je hier geboren bent, ben je bijna gedoemd om een klein zaakje op te starten om te overleven en hier de rest van je dagen te slijten, zonder veel mogelijkheden om talenten te ontplooien of kennis van de wereld buiten je dorp of land op te doen. Ik weet ook dat dit naast de beperkte mogelijkheden, ook voor een  groot deel de ingebakken mentaliteit is waarbij men niet ver vooruit kijkt, maar met een kleine stimulans of ‘eyeopener’, zouden de meer ondernemende  personen volgens mij toch het nodige duwtje kunnen krijgen. Het juiste gebruik van internet zou hier een rol in kunnen spelen. Wanneer ik dit vertel, zeggen ze dat dit laatste wel een goed uitgangspunt vinden en mijn gastgezinmoeder begint al direct rond te bellen om de prijs te vragen voor een container die dan op een stuk van hun land geplaatst zou kunnen worden, waar heel goedkoop gebruik gemaakt kan worden van een computer en internet (en ik verkeerde sites zou laten blokkeren). Veel te overhaast allemaal en het is zoals mijn gastgezinmoeder zegt: “vrouwen praten en doen maar, mannen denken”, maar ik ben blij dat iedereen meedenkt. Zolang er geen goed voorstel of idee is, blijft het geld ook gewoon in mijn veilige handen tot er wel een goede bestemming voor gevonden is. Ik ken ook genoeg andere goeddraaiende en betrouwbare projecten die de centen goed kunnen gebruiken: ‘Chez Marraine’, het project in Rwanda voor de opvang en vervolgens plaatsing van vondelingen of kinderen waar de ouders niet voor kunnen zorgen, Keur Tippi vzw die de geanalfabetiseerde vrouwen in Senegal wil ondersteunen, ‘Hand in hand’, een zelfbedruipende warme gemeenschap waar kinderen en volwassenen met een mentale handicap een onderkomen vinden,… We beslissen er één (of meerdere) nachten over te slapen.

Terwijl ik nog wat berekeningen zit te maken, hoor ik buiten Erik de bewaker roepen dat hij er is en me wil zien. “Verstop u, snel!!!” fluistert Akua Mariam. Ik wou eerst nog vragen of ze het meende of of het een grapje was, maar haar blik en gebaren waren duidelijk genoeg. Ik had nu ook niet meteen zin in een opgedrongen babbel met Erik, dus ik doe dan maar wat ze zegt en hoop dat ze een goede smoes in haar gedachten heeft. Ze zegt dat ik er niet ben, waarop Erik roept dat hij ons horen praten heeft. Lap! Wanneer ze zegt dat haar man niet thuis is en ze liever heeft dat hij weggaat zegt hij dat hij naar binnen zal komen. Hierop roept ze “Katrijn, come!”. Ik kruip uit mijn schuilplaats onder het bed (nee, dat is gelogen ;-)) en ga dan maar vriendelijk goede dag zeggen. Onmiddellijk zegt hij: “No food, no water?” “Euh nee, ik kan u water geven maar het is niet fris…” “Bring it!” Ik ga een zakje halen en wanneer hij het merk ziet geeft hij het terug en zegt dat hij het niet moet hebben. (Ideaal. ;-)) We praten nog een beetje over het feit dat hij me dikker wil zien worden en nog steeds wil trouwen en mee naar België wil. Na een aantal pogingen vriendelijke pogingen die niet doordringen, zeg ik uiteindelijk cru dat hij echt moet stoppen met erop te hopen, want dat dat nooit gaat gebeuren, waarop hij duidelijk kwaad voor zich uit zit te staren. Ondertussen was mijn gastgezinvader ook weer terug en ik hoor hem fluisteren tegen zijn vrouw dat ze mij moet meenemen naar de winkel. Ze geeft me Akosua en zegt dat we boodschappen gaan doen. Woehoe, gered! J Man man, wat is dat toch met al die venten hier? ;-) Ik heb hier precies hetzelfde probleem als in België ( voor de goedverstaanders…). Wanneer we denkbeeldig boodschappen gaan doen, zegt Akua dat ze het beu is met Erik en dat ik hem geen blik meer mag gunnen. Makkelijker gezegd dan gedaan. Ze zegt ook dat er iets mis is in zijn hoofd en dat hij af en toe een soort aanval krijgt, waarbij hij heel agressief kan worden en zichzelf niet meer onder controle heeft. Blijkbaar was haar echtgenoot ook heel kwaad geweest omdat ze me alleen met hem naar de housewarming had laten gaan, “wat als er iets gebeurt zou zijn en hij je vast zou genomen hebben of zoiets, dan was er niemand om je te redden”. Ik demonstreer haar mijn beste karatetechnieken en zeg als grapje dat hij er niet zo gezond zou uitkomen, maar eigenlijk is deze situatie niet echt meer om mee te lachen. Ik ben op mijn hoede! Ja obibini, de kapster, aanschouwde de karatetechnieken en vraagt of ze wil vechten, waarop we een beetje onnozel een gevecht nadeden, grappig. Op onze wandeling komen we even verder ook Abena tegen, die constant “Kokonté” zit te roepen. Kokonté is een soort gerecht en de grap waarbij ze constant “Kokonté” roept, gaat nu al een hele week mee, maar ik begrijp er niets van. Hierop vraag ik Akua als grap of ze ook een probleem heeft in haar hoofd zoals Erik. Hilariteit alom! Ook wanneer ik zeg dat ik haar vanaf nu Abena Kokonté ga noemen, barsten ze in lachen uit en als je hen ziet lachen en letterlijk (!) over de grond ziet rollen van het lachen, kan je niet anders dan zelf in een slappe lach schieten.

We ronden de dag af met een massage voor mijn gastgezinmoeder, waarbij we een hele leuke babbel hadden. Zo vertelde ik dat ik eerst niet zo blij was met het grote huis, de elektriciteit, de televisie,…, omdat ik liever meer ‘back to basic’ en in een compound wilde leven, maar dat ik nu wel tevreden ben omdat we toch ook echt in de gemeenschap leven. Terwijl ik haar arm onder handen aan het nemen was, zat ze constant naar mijn gezicht te kijken met een glimlach op haar gezicht. Wanneer ik als subtiele hint zeg, dat ik me moet concentreren, gaat ze plots rechtop zitten en geeft ze me een dikke knuffel en zegt ze “We’ll miss you too hard, I’ll cry a lot.” Oooohh! Het was wel iets aangenamer geweest als ze kleren aangehad had, maar soit. ;-) Ze zei dat ik de beste vrijwilliger was die er al geweest is en dat toen Dina gebeld had voor een nieuwe, ze gezegd had dat ze iemand wil die even goed is als ik, maar dat dat moeilijk te vinden zal zijn. Jieehooeeww! Met deze fijne boodschappen, een grote glimlach en gelukzalig gevoel over de voorbije dagen kroop ik onder mijn muskietennet, waar de gedachtenmolen nog even bleef doordraaien voor ik in slaap viel.

Woensdag 12 december

Wat een energie! Ik weet niet of het het besef is dat ik moet genieten van de laatste 3 weken of het feit dat ik misschien een nieuwe uitdaging gevonden heb in het opstarten van een project nadat het verbeteren van de kinesitherapie-afdeling toch een beetje mislukt was, maar ik ben in vorm!

Na exact 3 knuffels, 53 keer “obruni”, 12 keer “how are you” (echt waar, ik heb het geteld!) komen we goedgeluimd op het werk aan. We vliegen er al snel in en ik doe een beetje gek met de patiënten. Vandaag heb ik de bal gegeven en getoond wat je er allemaal mee kunt doen, wat een enthousiasme! De fysio-assistenten veranderden precies weer in een kleine kinderen. Zoveel energie had ik nog nooit gezien van hen! ;-) Het werd een drukke dag voor een woensdag maar het verliep vlot. Er kwam opnieuw een nieuwe baby langs met een klompvoet en jammer genoeg ook een obruni-fobie. Jandaddewadde, wat een teistering voor de trommelvliezen! Ook de patiënte die een jaar niet stapte kwam langs en het ging opnieuw een stuk beter. Als zo verder gewerkt zou worden, durf ik met 80 % zekerheid zeggen dat ze opnieuw zelfstandig met een hulpmiddel zal kunnen stappen. Een andere patiënte, die 3 jaar geleden een beroerte gehad heeft, vraagt me wanneer haar ziekte eindelijk zal stoppen en wanneer ze weer normaal zal kunnen bewegen. Blijkbaar heeft niemand haar deftig uitgelegd wat een beroerte is en wat de gevolgen en verwachtingen zijn. Ik doe haar alles mooi uit de doeken, geef haar een mobilisatie en oefeningen en zeg hoe ze thuis ook kan oefenen. Wanneer ik zeg dat het mijn voorlaatste week is, zegt ze dat ze me gaat missen en zeker weer achteruit zal gaan, “want de anderen zijn niet getraind, zijn lui en willen ons niet helpen”. Vandaag heb ik ook de therapieplannen uitgehangen. Ik heb er weinig vertrouwen in dat de andere fysio-assistenten er veel oefeningen van zullen gebruiken, maar ik tracht de therapieplannen en de oefeningen telkens aan de patiënten te tonen zodat ze zelf de oefeningen kunnen doen die erop staan en het toch nog zijn nut heeft. Verder zorgden de hevige verkiezingsdiscussies voor wat vertier op het werk. NDC voor- en tegenstanders debatteren erop los. “Ze zijn corrupt, hebben de verkiezingen gekocht, mensen denken niet na, zijn niet goed intelligent opgevoed, ze krijgen een T-shirt en beslissen er dan maar voor te stemmen.” Deze en vele andere uitspraken passeren de revue. Als het zo nipt is, geven zo’n dingen natuurlijk wel de doorslag.

Wanneer ik thuiskwam wilden we de poort naar de tuin openen om alle kinderen er met de gekochte ballen te laten spelen, maar de regen stak er een stokje voor. Aangezien het wassen dus ook niet kon doorgaan, hebben we dan maar samen gekookt (soep van vissen, tomatenpuree, hot pepper, ajuinen, pindanoten,…). Hierbij heb ik nog maar eens bewezen dat ik een echte kluns ben. Gelukkig kon ik mij een beetje verbergen achter de uitspraken dat we in België voor al deze zaken ‘machines’ hebben. ;-) Wanneer we net klaar waren en ik met Akosua aan het spelen was, kwam Dina langs. Ze was gehaast en vroeg enkel snel hoe alles ging. Toen ik zei dat alles goed ging maar dat ze in het ziekenhuis wel gigantisch lui zijn en dat dat wat frustrerend is, zei ze dat dat het grote probleem is in overheidsinstellingen. In de wagen van ‘Experience it’ zag ik ook Amma van de introductieweek terug, een fijn weerzien!

Mijn darmen liggen nog steeds overhoop en wanneer ik vraag of ik water mag gaan halen voor het toilet, volgt ze mij overal naartoe, inclusief het toilet. Ik laat haar subtiel merken dat het beste wat ze kan doen als ik ziek ben, me gewoon rustig op het toilet laten zitten is en barricadeer ik de deur met de emmer water.

’s Avonds gaan we nog even op bezoek bij de dokter, waar mijn lens uit mijn oog floept. Amaai, zo’n interesse voor een lens heb ik nog nooit gezien! Ze willen er alles over weten, hoe het werkt, hoe ik het in mijn oog steek, hoeveel het kost, hoe ik het moet kuisen,… Er komt ook iemand langs met een gat in haar tand die vraagt of ik er iets aan kan doen. Wanneer ik zeg dat als er een gat is het gestopt moet worden, zegt ze “ok, do it!”. Pardon? We eindigen de dag nog met een hevige discussie over de elektriciteitspannes. De ene partij denkt dat er echt een persoon is die de elektriciteit systematisch uitzet terwijl de andere groep meer pleit voor een technisch defect. Na uiteraard nog een massage voor mijn gastgezinmoeder en –grootmoeder duik ik met de geur van verbrand afval de nacht in.

If you’re happy and you know it, clap your hands! Clap clap clap clap! Ik heb het eerder al gezegd en vandaag is het weer bewezen: als je zelf een beetje moeite doet  om happy en grappig voor de dag te komen, dan krijg je vaak veel lachende gezichten terug en werkt dat zeer motiverend en energieopwekkend. Het brandende bolletje energie en engagement voor Afrika is weer sterk aan het opborrelen, jiehoew!

Donderdag 13 december 2012

Alweer de laatste werkdag van de week. Ik had er eerst niet zoveel zin in maar wanneer ik de voetbal als therapie-instrument gebruik en de patiënten heel enthousiast worden, steken ze mij met hun energie aan en werd het heel plezant. Rehabilitation is fun! J Jammer genoeg deelde Lad wel niet in de vreugde en zat ze er maar gewoon een beetje naar te kijken. Ook Kofi en Kennedy kwamen weer langs en vonden de oefeningen met de bal heel plezant. Ze wilden me mee uit nemen vandaag en hadden speciaal een auto gehuurd omdat ze me niet in een taxi door Oda wilden sleuren, maar net voor het ziekenhuis hadden ze panne en toen ik rond 15 uur dan maar naar huis vertrok was het probleem nog steeds niet opgelost. Gelukkig eigenlijk, want er stond nog heel wat op het programma deze namiddag. Ik passeer langs de bewakers maar gelukkig is Erik nergens te bespeuren. Oef, want hij wou me na het werk meenemen naar zijn huis. Iets dat ik trouwens sowieso zou weigeren, maar het feit dat hij er niet was, maakte dit wel iets eenvoudiger. ;-)

In de namiddag gaan we opnieuw bij de dokter langs en na 1,5 uur het drukke gesprek in het Twi over de obruni ondergaan te hebben, beslis ik eens te vragen wat ze nu juist allemaal over mij aan het vertellen zijn. Hierop zegt ze dat ze aan het vertellen is dat ik de beste vrijwilliger ben die ze al gehad heeft, woehoe! Plots stuurt ze Benice achter jollofrijst, ploeft ze het van de plastiekzak in een vuil bord, zet ze het op de grond en beveelt ze me er samen met alle kinderen met mijn handen van te eten. Buikloop, kom maar af! ;-) Maar het smaakt (hoewel het niet eenvoudig is om rijst te eten met je handen)!

Wanneer we terugkomen van de dokter is het tijd voor kinderanimatie. Ik doe mijn voetbalshort en voetbaltruitje van het Ghanese nationale elftal aan en ben klaar om de kinderen te ontvangen. Open the Gates! De grote poort naar de tuin gaat open en al gauw komen een 10-tal, 20-tal, 40-tal, uiteindelijk zeker meer dan 100-tal kinderen van uiteenlopende leeftijden naar binnen gestormd. Hierop zegt mijn gastgezinmoeder dat ze mijn eten gaat bereiden en sta ik daar dus met meer dan honderd schreeuwende kinderen die allemaal aandacht willen rond mij. Ik beslis de tuin in 2 delen te verdelen. Een voetbalveld waar de grotere kinderen kunnen voetballen en een kleiner veld waar de kleinere kindjes met de kleine zachte bal kunnen spelen en cirkelspelletjes kunnen doen. Uiteraard wordt dit plan niet geheel gedeeld door de enthousiaste massa en lopen er constant kleine kinderen door het voetbalveld die ik dan terug naar de juiste plaats moet dragen om hersenschuddingen en andere verwondingen te vermijden. Ik probeer mijn aandacht te verdelen over beide groepen en gelukkig krijg ik wat assistentie van het overbuurmeisje. Niet eenvoudig om bij meer dan 35 graden, zonder middageten, op het scheefste terras dat ik ooit gezien heb, zonder truitjes om de ploegen te onderscheiden, te voetballen, maar blijkbaar maakte ik toch een goede buurt. Het was een goede training! Met de kleintjes speelde ik ook wat bal- en kringspelletjes en ‘danste’ ik wat Asunto, een plaatselijke populaire dans. Na 2,5 uren ravotten werd het – gelukkig – donker en werden de kinderen één voor één door hun ouders naar huis geroepen om te eten. Ondanks de chaos verliep alles heel vlot en heb ik geen EHBO moeten uithalen. Toen de kinderen weggingen zeiden ze ook allemaal heel beleefd bedankt en zeiden ze dat ze het heel plezant vonden. Moe maar voldaan ploef ik me in de zetel, waar ik banku met vis voorgeschoteld krijg, maar er nog weinig fut overschiet om te eten. Het is hier heel onbeleefd om je linkerhand te gebruiken bij het eten, maar als je een vis vol graten voorgeschoteld krijgt en je enkel je rechterhand mag gebruiken is het toch ook niet zo handig. Wat een gesukkel! Tijdens het eten zegt Akua me ook plots dat ik me direct moet gaan verontschuldigen bij de overbuurvrouw, omdat er blijkbaar een jongen ‘mijn’ bal in haar gezicht gegooid had. Ik doe dan maar wat ze zegt, maar verontschuldigingen van die jongen lijken mij toch logischer.

’s Avonds heb ik samen met mijn gastgezinvader en – moeder een gesprek gehad over een mogelijk project. Hij denkt dat het educatief internetcafé een goed idee is en zegt een aantal personen te kennen en gebeld te hebben die er in mee willen gaan en heel wat van computers en internet afweten. Ik zeg nog eens duidelijk de voorwaarden en mijn ideeën erover, schrijf ze uit en hij zegt het samen met de anderen dit weekend, terwijl ik naar Nkoranza ben, goed te bekijken. Beiden zijn ze alvast heel enthousiast, maar ik maak hen wel duidelijk dat er ook heel wat inspanningen van hun kant van afhangen en dat ik niet gewoon een geldschieter ben maar iets duurzaams en goeds wil opbouwen. Wanneer ik nog eens een beetje al lachend zeg dat ik me niet zal laten bedriegen, zeggen ze dat ze al gemerkt hebben dat ik een goede aanpak en ideeën heb en dat ze de mogelijke kans die ze via deze weg zouden krijgen, zeker willen grijpen en het vertrouwen niet zullen schaden. Voor ik ook maar 1 euro investeer, wil ik zekerheden hebben en verwacht ik van hen ook voorstellen en inbreng.

Hieronder vind je een snelle uitwerking van het idee van het educatief centrum. Mijn tijd op de computer is heel beperkt en ik weet dus ook dat er waarschijnlijk heel wat fouten, overlappingen en misschien wel tegenstellingen instaan, maar ik hoop dat het toch wat verduidelijking kan brengen over wat ik in mijn gedachten heb.

SITUERING

ARMOEDE

= eenzijdig en tekort aan voedsel
= erbarmelijke huisvesting
= geen geld, kennis en middelen voor goede educatie
= beperkte toegang tot en slechte gezondheidszorg
= …

==> Tekort aan geld  en kennis

==> Geld krijg je door te werken, jobs creëren, een beroep aan te leren, opleiding te volgen, uzelf te specialiseren, zelf op zoek gaan naar eigen talenten en vervolgens mogelijkheden creëren,…

==> Probleem hier: Er is weinig drive om voor beter leven te gaan, iets te maken van hun leven. Er is kortzichtigheid en een gebrek aan ondernemen en (mogelijkheden om) jezelf trachten te ontplooien.

Waarom?

§  Cultuur, levenswijze, kortzichtig, weinig vooruitziend,… (Bijna iedereen richt een klein winkeltje op met dezelfde zaken als alle winkels in de straat om net genoeg te hebben om ervan te kunnen overleven.)

§  Gebrek aan educatie, opleiding, intelligentie, knowhow omtrent hoe iets op te starten.

§  Beperkte mogelijkheden om zichzelf te ontplooien, kennis en vaardigheden op te doen. Weten van veel zaken en mogelijkheden het bestaan niet af.

§  Nauw wereldbeeld, zien enkel hun dorp.

==>  Men moet beseffen dat ze er zelf iets aan kunnen doen, ervoor moeten werken en naar een beter leven moeten streven! EMPOWERMENT!

Opmerking hierbij: Het Westen speelt een grote rol in de armoede en achterstand van het Afrikaanse continent en dat mogen we zeker niet vergeten. Tot de dag van vandaag worden nog vele mensen uitgebuit en worden ontwikkelingslanden geplunderd door ontwikkelde landen.

<=> Tegengaan door eenvoudig en laagdrempelig mogelijkheid te bieden om de wereld te leren kennen, kennis en vaardigheden op te doen,… en Internet!

EYE-OPENER

Discover your talents, develop yourself!

(Educatief centrum)

Algemene gedachte

Hoewel Ghana één van de weinig landen in Afrika is waar het politiek stabiel en vredevol is en men relatief goed bezig is met zichzelf te ontwikkelen is er nog steeds veel armoede. Mensen leven in afgelegen dorpen zonder elektriciteit, algemeen zijn de huizen in zeer slechte staat, moeten kilometers wandelen naar een waterput, hoewel de markten overlopen van variëteiten aan vlees, vis, groenten, fruit,… is de voeding vaak eenzijdig, slecht onderwijs, ondermaatse gezondheidszorg,… Maar, de mensen vinden de leefomstandigheden waarin ze leven algemeen vaak wel voldoende en ok. Mensen hebben niet veel nodig om te overleven en gelukkig te zijn en dat bewijzen ze hier wel. Aan armoede kan ik iets doen voor 1 familie, maar niet voor een hele gemeenschap. Ik kan ook niet iedereen een huis geven, kan niet iedereen aan een goed betaalde job helpen, kan niet iedereen voldoende, gezond en gevarieerd voedsel geven, kan niet alle kinderen hun schoolgeld betalen en de scholen opwaarderen,…, maar kan wel iedereen mits eigen inspanning de mogelijkheid geven om zichzelf te ontplooien en creatief te zijn om zelf iets op te starten of iets te doen met verworven kennis en vaardigheden. Internet kan volgens mij die kennis en vaardigheden laagdrempelig aanbrengen en de fictieve schop onder de kont of duwtje in de rug geven. Ze moeten beseffen dat ze zichzelf kunnen ontwikkelen, opwerken en via verstandig begeleid internet kunnen er eenvoudig veel deuren naar kennis, vaardigheden, wereldbeeld, zelfeducatie,… opengaan die een gemeenschap vooruit kunnen helpen en zo bijgevolg ook armoede kunnen bestrijden. Internet opent mogelijkheden, geeft uitdagingen en dat is wat men hier volgens mij nodig heeft. Maar hoe mooi dit misschien in theorie klinkt, ik weet dat de praktijk heel wat ingewikkelder ligt.

Waarom?

-          Beperkt wereldbeeld, enkel dorp. Gedoemd om zoals iedereen winkeltje op te starten en weinig te verkopen.

-          Beperkte toegang tot informatie

-          Beperkte toegang tot computers, ICT-lessen

-          Beperkte mogelijkheden om jezelf te ontwikkelen. Weinig boeken, opleidingscentra om beroep te leren, vaardigheden te ontwikkelen.

-          Kortzichtig. Weinig vooruitkijkend, leven van dag tot dag. Zetten geen doelen, werken nergens naartoe.

-          Gebrek aan uitdagingen.

-          Internetcafé’s hier vooral voor jonge mannen om te gamen en contact te houden met exotische liefdes. Slecht imago, verkeerd gebruik van internet, niet voor iedereen toegankelijk (oudere personen, vrouwen of kinderen zal je er niet vinden), duur?

-          Geen educatie omtrent goed en leerrijk gebruik van computers en internet. Hebben ICT lessen zonder computer.

-          Algemeen beperkte educatie, opleiding,…

Voor wie?

-          Voor iedereen die geïnteresseerd is (zeer goedkoop,…)

-          Voornamelijk de middenklasse zal erdoor aangesproken worden, maar het zijn wel net degene die werkgelegenheden kunnen creëren en genoeg knowhow hebben om met de kennis en vaardigheden iets nuttigs te doen voor de gemeenschap. De armsten hebben de kans, kennis en interesse niet om ver vooruit te kijken, zaken op te bouwen. Er wordt van dag tot dag geleefd en gekeken hoe ze die dag zullen overleven. Ze zijn in de eerste plaats bezig met aan de basisbehoeften als eten, woning,… te voldoen. Als vlot aan de basisbehoeften voldaan wordt, kan men verder kijken, zoals bij de middenklasse. De rijksten gaan daarentegen vaak teveel voor eigen succes, worden individualistisch en egoïstisch eens ze het ‘aan het maken zijn’ en vergeten de gemeenschap daarbij.

-          Alle leeftijden: schoolkinderen, jongvolwassenen, volwassenen, ouderen,…

Noden

-          Plaats om het op te starten (land van de familie ter beschikking)

-          Container

-          Elektriciteit

-          De JUISTE personen: betrouwbare vrijwilligers met kennis van computers en juist gebruik van internet, supervisors

-          Internetverbinding

-          Informatieboeken, affiches over hoe het internet correct te gebruiken

-          Huisreglement (bv. blokkeren bepaalde sites, geld/tijd,…)

-          Registratie?

Mogelijkheden

-          ICT-lessen. In de scholen hebben ze vaak ICT-les zonder computers. Het educatief centrum kan laagdrempelig en goedkoop de mogelijkheid bieden om te oefenen.

-          Muziek

-          Talen leren

-          Politiek

-          Business, management, leiderschap, boekhouding,…

-          Bijleren over de meest uiteenlopende onderwerpen (zelfeducatie): aardrijkskunde, geschiedenis, wiskunde, religie, chemie, fysica, economie, sociologie,… (encyclopediën,…)

-          Sponsers vinden voor goed bedachte projecten

Voordelen, goede aspecten

-          Laagdrempelig & goedkoop = voor iedereen die er enige moeite voor wil doen. Het is hier de gewoonte dat kinderen kleine taakjes (zoals boodschappen doen) of in het weekend of na school zaken verkopen om zelf een centje bij te verdienen. Ik wil geen kinderarbeid stimuleren, maar hier is het heel normaal en het geld blijkt ook voor de kinderen te zijn. Gezien de interesse bij de kinderen groot is en de kostprijs geen probleem kan zijn, denk ik dat veel kinderen het verzamelde geld willen gebruiken om toegang te krijgen tot computer en internet.

-          Toegang tot informatie, kennis en vaardigheden, ICT (zie mogelijkheden)

-          Raam naar de wereld

-          Grote interesse in computers en internet. Men wil het kunnen en ‘mee’ zijn met de technologische ontwikkelingstrein. Het feit dat iedereen hier een gsm heeft, terwijl sommigen nog niet aan voldoende voedsel voor hun gezin geraken, is hier ook een kenmerk van.

-          Veel sociale controle door het leven in gemeenschap en veel betrokken personen. Onafhankelijke supervisors (projectcoördinator, vrijwilligers die zullen volgen,…) ter plaatse die het project binnen Ghana van op afstand kunnen volgen.

-          Wanneer goed draait is het de bedoeling dat het zelfbedruipend is, zelfonderhoudend, duurzaam na een éénmalige input. Niet afhankelijk van verdere financiële input van Westers land.

Mogelijke valkuilen

-          Geen interesse van bevolking.

-          Juiste personen? Te vertrouwen?

-          Winstbejag, juiste investering winst?

-          Gebruik internet voor andere doeleinden ( blokkeren sites)

-          Toch al stap te ver? Levensnoodzakelijkheid?

Voorwaarden

-          Regelmatige updates over de werking, vorderingen, begroting, kosten en uitgaven,…

-          Blokkeren van websites

-          Huisreglement

Hoewel ik echt denk dat zo’n project slaagkansen heeft, besef ik momenteel ook dat mijn resterende tijd heel kort is. Momenteel denk ik misschien een deel van het geld, 350 euro aan het prachtige ‘Hand in hand’ en een ander project te geven en maximum 400 euro te besteden aan een ‘notebook’ en een internetstick, waarvoor dan een soort uitleensysteem uitgedokterd kan worden, waarbij mensen een kleine bijdrage betalen voor het gebruik, waarmee dan het internet en eventuele herstellingen gefinancierd kunnen worden. Hierbij zou ik dan ook een handleiding willen meegeven omtrent het correct gebruik van de computer en internet om er een maximaal rendement en informatie uit te halen. Als dit goed draait, ik goed op de hoogte gehouden wordt van de vorderingen, inkomsten en uitgaven,… en de personen die het project dragen dus kunnen bewijzen dat ze er iets goeds van aan het maken zijn, dan kan ik misschien gaan voor een echte plek, zoals een educatief centrum waar men samen op de computers kan oefenen en op het internet kan surfen en dus kennis kan opdoen.

Voila, dit is het einde van mijn betoog. Laat alstublieft van jullie horen en hou je vooral niet in. Alle meningen zijn welkom! Ik probeer woensdag terug op het internet te geraken en zal dan aan de hand van de reacties tot een definitieve beslissing trachten te komen. Alvast bedankt!

Akosia

Door computerperikelen is de layout verdwenen waarvoor mijn excuses. Hopelijk is alles zo ook duidelijk.