Laatste bericht vanuit Ghana, snif!

Dag allemaal! Ondertussen ben ik aan mijn laatste dagen bezig in het mooie Ghana, maar in mijn verslagen kom ik wegens tijd- en computergebrek nog ferm achter. Hier ga ik weer voor een (relatief) kort verslagje.

Eerst zou ik het even willen hebben over de oproep die ik de vorige keer plaatste om jullie ongezouten mening te geven over de goede bestemming van het geld en mijn computer-idee. Alvast bedankt voor de kritische bemerkingen en reacties daarop. Nog voor ik jullie reacties gelezen had, was ik na grondig nagedacht te hebben, ook al afgestapt van het idee. Vooral het gebrek aan begeleiding en opvolging is het grootste probleem en zorgt ervoor dat het project weinig slaagkansen heeft. Ik geloof echter wel nog dat zo’n project, wanneer goed uitgewerkt, gedragen door de juiste mensen én met langdurige opvolging en goede begeleiding, wel kans op slagen kan hebben in deze gemeenschap maar jammer genoeg is mijn tijd te beperkt. Na een diepgaande babbel, waarbij ik nog eens hun ideeën en motivatie toetste, bleken we toch ook niet helemaal op dezelfde lijn te staan. Hoewel ze getuigden van veel goede wil en naar mijn idee wel te vertrouwen zijn en afspraken zouden naleven, zijn hun kennis en vaardigheden omtrent computers, internet, boekhouding, enzovoort toch beperkt. Ook leek het voor hen eerder een manier om aanzien in de gemeenschap te verwerven en zagen ze er meer een zaakje in, in plaats van een non-profit project dat gedragen wordt door vrijwilligers als doel te hebben. Toen ik een aantal dagen een afwachtende houding aannam en daarmee wilde kijken in hoeverre ze zelf meedachten en ervoor wilden gaan, maar er maar weinig initiatief van hen kwam, leek de enige goede beslissing dan ook om het geld niet aan een computer te besteden.

Om toch nog even verder te repliceren op de reacties en bedenkingen. Ik begrijp de opmerkingen als is dat nu echt nodig, moet niet eerst gekeken worden naar voedsel, huisvesting, educatie, enzoverder. Aangezien ik 2 maanden bij een gezin en in een omgeving geleefd heb van de middenklasse, waar alles zeer basis is, maar er wel van alles voldoende is en dus aan de basisbehoeften voldaan werd, heb ik daar vooral kunnen identificeren wat de noden zijn en wat hen vooruit zou kunnen helpen. Afrika is niet langer gelijk aan alleen maar kleine hutjes zonder elektriciteit en stromend water en ondervoede kinderen met bolle buikjes. Het bestaat jammer genoeg nog steeds en veel, ook hier in Ghana, maar er zijn ook gebieden waar men zich beetje bij beetje aan het ontwikkelen is, zoals de plaats waar ik verbleef. Hier gaan de meeste kinderen naar school tot 18 jaar en zijn er daarna mogelijkheden om verder te leren. Tenzij je zelf iets opstart en jezelf vaardigheden aanleert waarmee je geld kan verdienen, is werkgelegenheid wel heel beperkt. Hier zijn ze volgens mij mits de juiste begeleiding dan ook klaar om met computers en het medium internet om te gaan en een volgende stap vooruit te zetten. Vooral dan met het oog op die zelfontwikkeling en als ‘eye-opener’ naar de wereld. Als ik echter naar andere plaatsen in Ghana of elders kijk, waar ze nog in armtierige hutten wonen, voedselvoorziening niet evident is, water van ver gehaald moet worden, onderwijs heel beperkt is, gezondheidszorg praktisch nihil is,… dan kan je inderdaad argumenteren dat deze basisbehoeften prioritair zijn in de ontwikkelingssamenwerking en dat daar eerst beterschap moet komen. Mij lijkt het verder goed om je op beide doelgroepen te richten, want als je de middenklasse gericht helpt en ondersteunt in hun plannen om de gemeenschap vooruit te helpen, komt dit, wanneer goed uitgevoerd, ook de armere lagen van de bevolking ten goede.

Oke, voldoende nu over het computer-idee. Ik zal het verzamelde geld weldoordacht besteden aan 2 of 3 projecten binnen of buiten Ghana. Ik heb hier ondertussen een aantal zeer goedlopende projecten van dichtbij mogen leren kennen, waarvan ik overtuigd ben dat elke euro goed besteed zal worden. Later meer daarover. Daarnaast zou ik ook een klein bedrag willen gebruiken voor de aankoop van een tafeltennis-tafel en een spelnamiddag voor de kinderen met ’s avonds eten en drinken voor de kinderen en hun ouders. Kinderen hier hebben weinig om zich mee bezig te houden. Af en toe zie je enkele kinderen met een versleten band en een stok spelen of voetballen met samengeklit plastiek, maar vaak zitten ze er maar verveeld bij. Echte spelletjes worden hier bijna niet gespeeld. Er zijn heel weinig mogelijkheden en plaatsen om echt te spelen of sportieve vaardigheden te ontwikkelen. Tafeltennis is hier naast voetbal één van de populairste sporten. In de hele stad is er echter maar 1 plaats om te tafeltennissen en dat is in een wijk aan de andere kant van de stad. Door een tafeltennistafel te kopen, krijgen ook deze kinderen (en volwassenen) de kans om het samen te spelen, zonder door het gevaarlijke verkeer naar de andere kant van de stad te moeten. Zoals jullie in een aantal reacties ook aanhaalden kan dit net als een voetbalploeg naast de ontspanning, het zelfvertrouwen, samenspel, sociale vaardigheden, omgaan met winst en verlies, voor iets gaan en naar iets toe werken, enzovoort bevorderen. De pingpong-tafel zal geplaatst worden op de grond van de familie waar ik verblijf, maar zal constant toegankelijk zijn voor iedereen. Voor de paletten zal met een heel goedkoop huursysteem gewerkt worden, waarmee dan eventuele herstellingen gedaan kunnen worden. Verder plan ik vrijdag een spel- en entertainmentnamiddag te doen voor de kinderen. Momenteel is het vakantie en alle kinderen hangen maar wat rond. Algemeen zijn de recreatie- en ontspanningsmogelijkheden hier heel beperkt en op een vrije dag zitten mensen gewoon een hele dag neer en kijken ze wat rond. Hoewel iedereen wel altijd met een glimlach rondloopt zijn de mogelijkheden om iets plezierigs te DOEN beperkt. Ik ben er nog niet helemaal uit wat en hoe, maar het moet vooral leuk en ook een beetje leerrijk worden. ’s Avonds wordt dan iedereen die wil, maar met vooral de nadruk op de minder behoede families, uitgenodigd om iets te komen eten en drinken en samen plezier te hebben en te dansen. Dit laatste zal ik voornamelijk zelf financieren, maar als jullie toestemmen, zou ik toch graag een klein steuntje (ongeveer 40 euro) willen nemen van het verzamelde geld. Ik weet dat dit geen duurzame verandering teweeg brengt, maar heel veel mensen (we verwachten meer dan 250 mensen) een leuke avond bezorgen waarop ze hun zorgen even kunnen vergeten en hopelijk nog een tijdje van kunnen nagenieten en de minderbehoede kinderen en volwassenen, die vaak heel weinig en eenzijdig eten, een gezonde maaltijd geven, lijkt me toch ook iets goeds.

Genoeg over de geldzaken. Over naar de dagelijkse bezigheden. ;-)

Donderdag 13 december

Nog een aantal zaken die ik vergat te vertellen over donderdag 13 december.

Op het werk kwam de moeder met haar baby met een klompvoet opnieuw langs. Aangezien de voet tussen de behandelingen door telkens weer heel stijf werd en in de verkeerde richting gaat, had ik beloofd een verband mee te brengen, waarmee ze in de tussenperioden de voet in de juiste positie kan houden. Ik leg haar met handen en voeten uit hoe ze het verband moet aanbrengen, maar wanneer ik vraag om het zelf te doen, lukt het totaal niet. Na een half uur uitleg en proberen was het eindelijk een beetje zoals het hoort, maar verre van perfect. Ze vraagt me of ik geen orthesen van België kan opsturen, maar aangezien een baby zo snel groeit en ik de juiste maten niet heb, is dit natuurlijk niet mogelijk.

Wanneer we in de namiddag naar de dokter gingen, bleek er opnieuw een kleed klaar te zijn. Knalgeel en groen en een gigantische hoelahoep-rok! Ondertussen is dus al duidelijk dat ik niet met de meest modieuze kledij huiswaarts zal keren. ;-)

Toen ik ’s avonds laat weer om een massage aan de arm voor mijn gastgezinmoeder gevraagd werd, deed ik er in één beweging een armbandje rond dat ik gekocht had in de beads factory. Ik heb 2 dezelfde gekocht en zeg dat, als we opnieuw meer dan 5000 kilometers van elkaar verwijderd zullen zijn, door de twee armbandjes als zussen toch een beetje verbonden zijn. Ze geeft er een kus op en zegt het voor altijd goed te bewaren. Romantisch hé. ;-)

Vrijdag 14 december

Deze ochtend staan we weer vroeg op om een nieuw stukje Ghana te gaan verkennen! De reis gaat richting Nkoranza, waar ik zal verblijven in ‘Hand in hand’, een plaats waar kinderen en volwassenen met een mentale handicap een warme thuis hebben en alle zorgen krijgen die ze verdienen. Het project is opgestart door een Nederlandse en wordt nu verder gezet door een Nederlandse dokter en zijn echtgenoten. Mensen met een beperking leven er per 3 of 4 in een klein huisje met een begeleider. Neem zeker een kijkje op http://www.handinhand.nl, waar je alle informatie en mooie filmpjes kan vinden over het fantastische project.

Het eerste traject gaat richting Kumasi, de tweede grootste stad van Ghana. Ik heb geluk, want kan net het laatste plekje bemachtigen. Wanneer ik in de trotro stap, zeg ik “maache (goedemorgen) everybody” en “ete sei” (hoe gaat het) waarop ik een overenthousiaste “yenua” terug krijg en wil iedereen mij een hand schudden, waarbij ik plat op mijn buik bovenop een aantal mensen beland, geen zicht! Een spervuur aan cliché-vragen in het Twi passeren de revue en aangezien ik nu toch al de basiszinnen beheers kon ik tot hun grote verbazing vlot in het Twi antwoorden. Amaai, dat beloofde onmiddellijk een plezante rit te worden. Voor we vertrokken kwam er nog even een preker onze trommelvliezen teisteren en aangezien hij vlak voor/boven mij stond me ook een speekseldouche geven. In België zouden ze al snel roepen “allé, van de bus, zot!”. Hoewel ze hier ook niet echt geïnteresseerd zitten te luisteren, verdragen ze wel dat hij keihard zit te schreeuwen. Wanneer ik met de man naast mij wat zit te praten over wat ik hier aan het doen ben, zegt hij één van de bezielers te zijn van een christelijk project die zich bekommerd over mensen met een beperking (Kristo Asafo Mission).  Ik ben jammer genoeg niet meer in de mogelijkheid om zijn project te bezoeken, maar hij beloofde me informatie door te sturen via mail. Terwijl we op een stoffige en hobbelige weg doorheen het heuvelachtige landschap reden, praten we nog wat verder over mensen met een beperking en hoe daar in Ghana naar gekeken wordt. Na 4,5 uren komen we aan in het chaotische Kumasi en worden we afgezet midden de grootste markt van Ghana, Kejetia Market. Ik sta wat overrompeld rond me heen te kijken. Gelukkig zat er op onze bus ook een jonge theoloog, die me letterlijk de hele markt doorgesleurd heeft naar het juiste station richting het grootste natuurlijke meer van Ghana, Lake Bosumtwi. 30 minuten lang trok hij me aan de arm aan sneltempo door de smalle steegjes met veel te veel mensen met de onmogelijkste constructies op hun hoofd. De drukte van de drukste dag van de Gentse feesten heeft er niets aan.

Na opnieuw 2 uren in de trotro komen we aan in een dorp waar ik een taxi neem naar Abona, een dorp aan Lake Bosumtwi. In de taxi werd ik onmiddellijk weer overrompeld met complimentjes en gevraagd om te trouwen. Toen ik er wat grapjes over maakte, stopte hij al gauw met zijn geslijm en werd het nog een gezellige babbel, waarbij hij me ook plots een mango gaf. De weg naar het meer was prachtig, een kronkelige afdaling langs afronden en een stukje jungle, van waar je van bovenaf een prachtig zicht had op het meer. Eens aangekomen, zegt er een klein jongetje met een beperking dat ik eerst naar het ‘visitors centre’ moet. Daar zitten 4 mannen die me aanmanen te gaan zitten en een heel korte en snelle uitleg doen over de oorsprong van het meer (meteoriet-neerslag) en de biotoop en omgeving. Daarna vragen ze mij het ‘visitors book’ te tekenen en als dat afgehandeld is zeggen ze dat, voor ik het meer mag zien, eerst een boom moet kopen (goedkoopste is 10 cedi, iets meer dan 4 euro) terwijl ik al 2 cedi betaald had om het park binnen te gaan. Als het geld echt voor een boom zou zijn en een milieu-project of de bevolking ten goede zou komen heb ik er helemaal geen probleem mee om dat te betalen, maar ik vertrouw die venten toch niet helemaal. De manier waarop je binnengelokt wordt en alles moet ondergaan,... Ik discussieer een beetje en vraag bewijzen, maar als er 4 venten rond u staan dan is het moeilijk om daar tegenin te gaan. Als ik later aan anderen vraag of ze ook verplicht werden een boom te kopen, blijkt dat niemand dat heeft moeten doen. Afzetters! Uiteindelijk wordt ik dus losgelaten en kan ik naar het meer gaan kijken. Op zich een heel mooi meer maar iedereen die om geld vraagt en de vreemde sfeer die er hangt, laten me er toch niet lang blijven. Ik wandel een half uurtje rond en neem dan een taxi terug. Omdat ik graag een foto wou nemen van het mooie zicht op het meer van op de heuveltop, vraag ik de chauffeur voor een extraatje even te stoppen op de bovenkant. Hij stopte echter helemaal op de verkeerde plaats, waar je enkel tussen een paar huizen door een klein stukje van het meer zag. Wanneer ik zei dat ik een andere plek wou voor dezelfde prijs, weigerde hij. Lap! In het dorp na een yoghurt-ijsje verorberd te hebben, opnieuw een trotro genomen naar het chaotische en heel drukke Kumasi, waar de zoektocht naar de juiste bus richting Techiman kon beginnen. De eerste persoon waaraan ik het vraagt zegt “ga in die richting, maar het beste is dat je het om de minuut eens vraag.” Dat beloofd! Daar loop je dan als obruni midden op de grootste markt van Ghana, waar je constant zaken die je niet wilt in je handen gestopt krijgt, mensen je arm vastpakken, een praatje willen slaan én iedereen je een andere richting uitstuurt. Hier werkt de techniek van ‘de trotro’s komen wel naar mij’ duidelijk niet. Ik zou jullie dit zo graag eens willen mee laten beleven en het filmen maar ik had al concentratie genoeg nodig om gewoon overeind te blijven, laat staan dat ik er nog een fototoestel en kwade blikken van de marktgangers moest bij nemen. Na 3 verkeerde trotro-stations afgelopen te hebben, is er gelukkig eindelijk weer iemand die mij in een taxi stopt en tegen de chauffeur zegt dat hij me aan het juiste station moet droppen. Al gauw vind ik daar een trotro die richting Techiman gaat en na opnieuw 2 uren gekneld gezeten te hebben in een veel te warm voertuig arriveer ik in het donker in Techiman. Daar blijkt er een probleem te zijn met de trotro’s richting Nkoranza en ontstaan er telkens er een taxi aankomt een gevecht voor een plaats. De eerste taxi’s die passeren beslis is vooral te observeren hoe het in zijn werk gaat en welke gevechtstechnieken toegelaten zijn om u in de taxi te proppen. Eens de regels gekend zijn, beslis ik er voor te gaan en slaag ik er zelfs in om als tweede de auto in te duiken. Trots! Na een rit waarbij we met 6 op de achterbank van de taxi zaten en ik niet teveel naar buiten durfde kijken (aangezien we met 100 km per uur (ja, dit is de eerste auto die ik zie met een werkende snelheidsmeter) door de straten zonder straatverlichting en met heel veel mensen langs de baan aan het racen waren) komen we na een half uurtje aan in Nkoranza, waar de taxichauffeur me dropt op het ‘hand in hand’-domein.

Aangezien het al laat was, werd ik al gauw naar mijn kamer gebracht, verscholen tussen het groen en de insecten maar dat bleek in de kamer buiten een eenzame kakkerlak nog mee te vallen. Een kamer voor mij alleen met een muskietennet, ventilator, elektriciteit,… Nice! ’s Avonds maak ik nog een kort wandelingetje op het domein terwijl ik de heerlijke mango die ik gekregen heb opat. Aangezien het pikkedonker is en de weg naar het domein ook heel donker en verlaten is, waag ik me niet ver en kruip ik vroeg onder de dekens, waar ik nog 3 uren heb liggen nadenken en analyseren waaraan ik het geld kan besteden.

Zaterdag 15 december

Na een goede nachtrust en een verkwikkend douchewasje, vertrekken we op daguitstap naar de Kintampo Falls en Monkey Fiema Sanctuary. Wanneer ik rond 6 uur over het domein wandel, is er al een voetbalmatch aan de gang. Jongeren met uiteenlopende beperkingen, maar die sterke teams vormen, spelen er gezellig een potje voetbal. Ik neem een taxi naar het busstation en om 7u15 zat ik al in de juiste trotro… waar ik nog 2 uren (!) gezeten heb voor we een meter vooruit gingen. Blijkbaar is Kintampo geen populaire bestemming van hieruit. Na 30 minuten komt er nog een moeder met 2 kindjes binnen. Ze heeft de hele bus om te zitten maar zet haar natuurlijk maar haar hele kroost (waarvoor ze uiteraard maar 1 plaats betaald heeft en dus moet stapelen) naast mij. Allemaal geen probleem natuurlijk, was het niet dat ze gigantisch, maar echt gigantisch, stonk, constant haar neus optrok, niesde zonder haar hand voor haar mond te houden, boeren liet en op de vloer  van de trotro spuwde. Tegen de penetrerende geur was jammergenoeg ook geen adaptatie bestand. Vreselijk! U al zitten opjagen omdat je veel kostbare tijd aan het verliezen bent in een bloedhete trotro en dan nog om de 5 minuten moeten kokhalzen van de vreselijke stank, er zijn leukere manieren om je zaterdagvoormiddag door te brengen. Afrikanen hebben sowieso een geurtje, dat is een feit, maar deze spande toch wel de kroon. Alsof ze champignons of andere schimmels onder haar oksels wilde kweken. En wat gaat de tijd traag als je u niet amuseert, pf! Na 165 lange minuten komt er eindelijk schot in de zaak. Men maakt aanstalten om te vertrekken en wil de schuifdeur dichtslaan … maar ze valt gewoon af! Met 1 hoekje hangt de deur te bengelen aan de buitenkant van de trotro. Na 15 minuten geknoei krijgt men de deur gelukkig weer in de juiste positie. Woehoe, we kunnen eindelijk vertrekken! De chauffeur neemt plaats in zijn stoel, draait de sleutel om en er gebeurt niets… “The three of you, push!” 4 sterke mannen duwen ons in gang, de motor slaat aan en we kunnen vertrekken. Al snel gaat het offroad over een erbarmelijke weg. In the middle of nowhere, tussen heuvels met dichte begroeiing en verre zichten, rijsen af en toe dorpen met lemen hutjes en houten daken op. Dit is armoede. Punt. Geen elektriciteit, kilometers wandelen voor water, bitterweinig transportmogelijkheden,… Het werd een boeiende maar aangrijpende (en geurende) rit doorheen prachtige natuur. Na een 1,5 uur hobbelen over putten en bulten en in alle richtingen door elkaar geschud te zijn, komen we terug op de grote weg die de 3 grootste steden in Ghana verbindt (Accra – Kumasi – Tamale). De weg is nog in aanleg en daardoor is er soms maar 1 rijstrook, maar aangezien men zich hier altijd overal kan tussen wringen, is dat uiteraard geen probleem, hoewel ik toch een aantal keren mijn ogen toeknijp. Eens aangekomen in Kintampo gaan we op zoek naar een vervoersmiddel richting de watervallen 5 kilometer verderop. Als ik op een goedkopere gedeelde taxi wou wachten kon ik daar volgens een taxichauffeur nog de hele dag staan dus ik neem dan maar de veel te dure taxi voor mij alleen naar de watervallen. Ik betaal inkomgeld en al gauw loopt er een klein ventje van 11 jaar achter me aan die mijn ‘tour guide’ wilde zijn. In een eerste reactie wou ik hem zo rap mogelijk van mij afschudden, maar wanneer hij heel gedetailleerd de geschiedenis van de watervallen uit de doeken doet, mij de juiste verscholen weg wijst, niet lacht en me rechthelpt wanneer ik val en gewoon heel beleefd is, beslis ik hem dan toch maar mee te nemen. De waterval bestaat uit 3 delen en we gaan van boven naar onder. De bovenste is niet zo groot maar bevindt zich in een mooi landschap naast de grot, de middelste stelt niet veel voor maar de onderste is prachtig. 40 meter vrije val van water over 20 meter breedte. Ondanks het droogseizoen is het prachtig. Ondertussen was al het besef gekomen dat mijn plan om een dorp waar apen en mensen samenwonen niet meer zou lukken vandaag en beslis ik dus rustig te genieten bij de onderste waterval (na mijn gids bedankt te hebben met een kleine fooi). Ik ben de eerste persoon bij de waterval en de stilte en natuurgeluiden zijn prachtig. De waterval loopt in een dunnen vallei met langs beide kanten stijle hellingen. Op 1 van de flanken blijkt een platgelopen pad te zijn en mijn expeditiezin komt weer onbedwingbaar naar boven. Ik klim en klauter me een weg naar boven langs de steile helling en afgrond waar ik hoop een mooi zicht te hebben op de waterval en de omgeving. Eens bovengekomen op een rotsplatform blijkt er door het lange gras en bomen toch geen mooi zicht te zijn, maar de tocht op zich was toch plezant. Wanneer ik weer naar beneden ging, wandelde ik even door de rivier en zette ik mij op een rots midden de rivier met een mooi zicht op de waterval. Zaaalig! Ik genoot mateloos van de zalige rust, de prachtige natuur en het frisse water. Even later veranderde de waterval echter in een poolparty. Blijkbaar komen hier in het weekend veel mensen uit de omgeving naartoe om te relaxen en afkoeling te zoeken onder de waterval. Terwijl er zeker (in 30 minuten tijd) al meer dan 100 man onder en rond de waterval zaten, liet ik mij wijsmaken dat het zeer rustig is voor een zaterdag. Toch blij dat ik er even alleen heb van kunnen genieten. Veel volk en dus ook weer veel aandacht voor de enigste obruni. Mensne komen me kletsnat handen schudden, een babbeltje doen,… Heel ongedwongen en best plezant. Na 2,5 uren bij de waterval beslis ik mijn weg maar terug te zetten richting Hand in Hand, want met het transport hier, moet je op alles voorbereid zijn. Dat bleek ook onmiddellijk toen er na 40 minuten aan het domein wachten nog steeds geen taxi was om mij terug naar de stad te brengen. Daarop besliste ik dan maar terug te wandelen langs de grote weg richting het dorp. Ik hoopte onderweg een lift te kunnen versieren maar dat bleek gezien het beperkte verkeer en de overvolle voertuigen niet simpel. Een uur heb ik zo gewandeld in de verschroeiende hitte doorheen het open en verlaten landschap. Gelukkig had ik water bij. Eens aangekomen in het station bleek er geen trotro naar Nkoranza te bespeuren en na mijn ervaring van deze ochtend (en de weinige mensen die die richting uitgaan) beslis ik dan maar wijselijk eerst naar Techiman en dan naar Nkoranza te reizen met een gedeelde taxi. Na 30 minuten rijden sloeg het noodlot echter weer toe en bleek de brandstof op te zijn. De taxichauffeur laat echter snel een andere taxi stoppen en zegt me erin te stappen. Hij is vriendelijk bedankt, maar ik vind het toch een beetje vervelend dat de andere passagiers daar wel nog uitgeschud stonden in een klein dorpje. In Techiman word ik afgezet aan het station en vind ik snel een vrolijke taxi naar Nkoranza. De inzittenden zijn heel geïnteresseerd in mij en wanneer ik hem impressioneer met mijn Twi-kennis moeten ze telkens ferm lachen. De pret kon echter niet blijven duren en het noodlot sloeg al gauw weer toe. De auto begint tegen te pruttelen en voor de 3de keer op 3 voertuigen sta ik weer in panne. Na 20 minuten komt er een man die wat slunsen ergens in de motorkop draait en zegt dat hij nu wel tot het volgende dorp, Nkoranza, zou moeten kunnen rijden. We bereikten op de valreep een garage en aangezien ik de weg herken, beslis ik niet te wachten op de volgende taxi die passeert, maar wandel ik opnieuw een 3-tal kilometer richting ‘Hand in Hand’. Die 10000 stappen om gezond te zijn zullen wel binnen zijn vandaag. ;-)

Daar word ik onmiddellijk verwelkomd door een aantal mentaal beperkte kinderen en krijg ik knuffels en handdrukken a volonté. Zo hartelijk, leuk! Ik bezoek het winkeltje waar sieraden liggen die door de kinderen gemaakt zijn en verkocht worden ten voordele van de gemeenschap. Uiteraard kwam ik daar niet met lege handen naar buiten. ;-) Ik had er ook een leuk gesprek met de stichters, prachtige mensen! Verder ontmoet ik nog enkele vrijwilligers, waarmee ik samen naar het avondeten ga kijken. Prachtig om te zien hoe iedereen hier respectvol en liefdevol met elkaar omgaat. Iedereen krijgt een goed gevuld bord met eten, waaruit ze met hun handen eten en vaak helemaal onder de rijst belanden. Na het eten wordt een djembee uigehaald en wordt er samen gezongen, fantastisch! Een heel heel geslaagd project! Duurzaam, zelfbedruipend, goed voor de gemeenschap, … Als je ziet hoe de kinderen ook aan de bezielers hangen en hoe geliefd ze hier zijn, dan kan het ook niet anders dan gewoonweg ‘perfect’ in elkaar zitten. Hier zou ik wel wat euro’s steun aan willen geven!

’s Avonds heb ik nog wat zitten praten met andere vrijwilligers over ‘Hand in Hand’ en de projecten waarin zij werken, de cultuurshock,… Ik zocht in de stad ook nog even naar een internetcafé maar die bleken jammer genoeg gesloten. Dan maar wat fruit gekocht en in het pikkedonker (langs een mortuarium by the way) teruggewandeld richting het ‘Hand in hand’ domein dat achter het St Theresa hospitaal ligt. Opnieuw werd het een fijne verwelkoming. De rest van de avond breng ik op het gemak in mijn kamer door, om nog even verder de bestemming van het geld uit te werken.

Zondag 16 december

Alweer de laatste dag van het weekend en dus tijd om terug naar huis te keren. Om 7 uur weerklinkt op het ‘hand in hand’ domein een fluitsignaal. Het teken om te starten aan de dagelijkse ochtendwandeling. Iedereen, maar ook echt iedereen, met welke beperking dan ook, wandelt daarbij toertje rond het domein en groet elkaar. Ik wandel ook een beetje rond, doe hier en daar een praatje en ga een kijkje nemen bij de fysiotherapie. Er is een snoezelruimte en 2 fysiotherapeuten zijn bezig kinderen met hersenverlamming en misvormde ledematen te mobiliseren en oefeningen te geven. Na mijn felicitaties aan de bezielers en een toertje in de omgeving vervolg ik mijn weg huiswaarts. In plaats van een taxi te nemen, wandel ik naar het station. Ik heb liever een stevige ochtendwandeling en 5 cedi te besteden aan iets lekkers langs de kant van de weg waar ik ziek van wordt, dan een veel te dure taxi. ;-) Ik vind snel een trotro rechtstreeks naar Kumasi en heb geluk dat ik één van de laatste plaatsen kan innemen en we dus al gauw vertrokken. De rit gaat opnieuw langs heel arme dorpen. Ik zou jullie dit allemaal graag tonen bij mijn thuiskomst, maar ik vind het altijd zeer onrespectvol om er foto’s van te nemen. Hoe mooi het vreemd genoeg ook altijd lijkt, het is gewoonweg echt niet oké. Na een rit van 4 uren langs prachtige dichtbeboste heuvels, kom ik weer aan in de heksenketel van Kumasi. Wanneer ik rondvraag waar ik een bus naar Akim Oda kan nemen word ik opnieuw van het ene naar het andere gestuurd en niemand lijkt echt zeker te weten waar het station is. Ik vraag het aan de ene persoon en die wijst naar 1 kant en wanneer ik het 20 meter verder aan iemand anders vraagt wijst hij naar de tegenovergestelde kant. Na een uur ronddolen in 35°C, tussen duizenden mensen én met bagage die je in de gaten moet houden, steekt iemand mij eindelijk in een trotro die mij aan het juiste station zou droppen. Daar aangekomen toont een vrouw me de weg naar de plaats waar de VIP-bussen en andere comfortabele maar dure vervoersmiddelen vertrekken. Ik wil geen luxe-bus en ga dus op zoek naar het trotro-station, maar nog voor ik van het dure station kan vertrekken word ik aangeklampt door een man die me zegt naar Akim Oda te brengen. Hij sleurt me de straat over en zegt me in zijn (geblindeerde) wagen te kruipen. Ik weiger en zeg dat ik een gewone trotro wil en geen privé-vervoer. “You sit down”. Pardon? Ik zeg dat ik zelf wel zal kiezen en beslissen wat ik doe en dat ik in geen geval met hem zal meegaan. Daarop wordt hij heel kwaad en duwt me zijn bus in. Hij wil de deur toestaan maar gelukkig kon ik er nog net mijn voet tussensteken. Aangezien hij me daaropvolgend bij mijn beide handen vastgreep en echt agressief werd om me in de bus te houden, besliste ik dan maar de noodsirene in gang te zetten en dus heel veel lawaai te maken en hem een schop te geven die jammergenoeg iets te hoog, in zijn buik, beland. Het verraste hem genoeg om zijn greep even te lossen en ik kon weglopen. Gezien de drukke straat was ik al snel weer veilig. Ik riep dat hij me met rust moet laten, waarop 2 andere mannen hem tegenhielden en ik snel de mensenmassa indook. Na eerlijk gezegd, toch even met de schrik, verder rondgevraagd te hebben naar de trotro’s vond ik uiteindelijk een trotro richting Swedru, die me wilde afzetten in Oda. Terwijl ik aan het wachten was tot we vertrokken, kwamen plots Rahel en Annette, de 2 Duitse vrijwilligers die ik bij de introductieweek ontmoet had, de trotro binnengestapt. Een heel toevallige maar heel leuke verrassing en we praten gezellig wat bij. De trotro bleek een heel snelle te zijn want na 3 uren sta ik weer in mijn thuisstad. Gelukkig want ik voel me maar misselijk, heb veel te warm en overal spierpijn. Aangezien ik ergens gedropt werd op een plaats die ik niet kende, nam ik dan maar een taxi terug naar mijn huis. Eind goed, al goed. ;-)

Eens thuis blijkt dat we bezoek hebben. De familie van de echtgenoot, die in Amerika woont, zijn op bezoek. Aangezien ze goed Engels praten, hebben we leuke gesprekken over Ghana, de politiek, studeren, Amerika, Westerse levensstijl,… Wanneer de moeder van de echtgenoot binnenkomt wordt echter opnieuw geswitcht naar Twi en zat ik er 2 uren een beetje verveeld bij. Ik hoorde constant obruni, maar had geen idee over wat ze het hadden. Wanneer ik na een tijdje tegen de zus die naast mij vraag of de obruni zo interessant is, zegt ze dat ze me al 2 uren aan het bestoefen zijn én in 1 zin dat ze me wel eens wil horen zingen. Daarop heb ik weer meer even een Whitney Houstonnetje gedaan. Grappig hoe iedereen begon te juichen en klappen bij de hogere noten.

’s Avonds eet ik riceballs met groundnutsoup en speel ik nog een beetje met Kevin en Benice. Plots roepen ze dat ik snel moet meegaan. Zoals vaak heb ik geen idee waar naartoe maar ik volg hen dan maar gewoon. Na 20 minuten snelwandelen komen we aan in een compound waar er blijkbaar een vrouwenbijeenkomst is. Ik word aangemaand vooraan te gaan zitten, krijg een lolly in mijn handen geduwd en 3 kinderen op mijn schoot. Men begint in het Twi te praten en ik heb geen flauw benul over wat het gaat. Wanneer even later een uitnodiging voor een trouw passeert heb ik al een vermoeden en even later wordt het ook bevestigd. Blijkbaar is dit een vrouwenbeweging die samen zaken onderneemt en vergadert over zaken in de gemeenschap. Een van de vrouwen blijkt de 29ste december te trouwen, dus wordt er druk gediscussieerd over hoeveel cedi iedereen zal geven. Trouws en begrafenissen zijn hier grootse maar dus ook dure gebeurtenissen. Na 2 uren, waarin iedereen zijn zegje mocht doen, wordt blijkbaar beslist elk 10 cedi te geven. Midden de bijeenkomst valt de elektriciteit uit, maar hoewel je echt geen steek meer zag bleef iedereen gewoon rustig zitten, kwam er iemand met een klein kaarsje en ging het discussiëren gewoon verder. Wanneer de afspraken gemaakt zijn, zeggen ze mij recht te gaan staan en te bidden. Wanneer ik zeg dat ik het enkel in het Nederlands kan zeggen ze dat dat ook goed is. O ow, daar gingen we dan. Ik mompel een onze vader en roep op het einde nog eens luid en duidelijk ‘amen’, waarop iedereen ‘Amen’ terugzegt en mij een hand komt schudden en dankt. Als ik zie hoe men hier zo overtuigend kan bidden en gewoon zegt wat in hen opkomt, zullen ze waarschijnlijk gedacht hebben ‘wat een zielig gebed zonder beleving was me dat’. Na deze uitstap kruipen we oververhit en misselijk in ons bed.

Tot slot nog enkele `wist je dat`-jes…

… kinderen hier naar school gaan met een soort van manchette en samengebundelde takken omdat ze daar leren hoe ze onkruid moeten wieden en hoe ze moeten vegen.

… je hier enkel je rechterhand mag gebruiken om te eten en dat echt niet zo simpel is als je een vis vol graten krijgt.

… ik s’middags nooit tijd of voedsel heb om te eten en dus tussen 7u20 tot 18 uur niets eet. Ik denk dat ik zo voldaan ben van alle ervaringen dat ik weinig voedsel nodig heb.

Voila, dit was mijn laatste verslagje vanuit het prachtige en hete Ghana, waar ik toch een stukje van mijn hart zal achterlaten... De avonturen van de 2 laatste weken en de foto`s zal ik noodgedwongen vanuit Belgie moeten posten. Hoewel ik het hier ongelofelijk zal missen en nu al weet dat ik het in Belgie even moeilijk zal hebben om me weer aan te passen, kijk ik er natuurlijk ook naar uit jullie allemaal terug te zien. Alvast al bedankt voor het volgen op de blog en de aanmoedigende en raadgevende reacties!

Tot gauw in levende lijve!

Akosua Katrijn